Głownia dług. 91,2 cm, szer. przy nasadzie 3 cm, grubości na grzbiecie 1 cm zwężająca się ku sztychowi, z krzywizną 3,5 cm, zakończona obosiecznym piórem z decentrycznym, przygrzbietowym sztychem. Oba płazy wklęsło szlifowane w szeroką bruzdę biegnącą od nasady do pióra i wąską, przygrzbietową strudzinę od końca zastawy do pióra. Na grzbiecie biegnie wygrawerowany, nieco zatarty napis: "M-re d`armes de Ch? t-lt Aôut 1897 Cav-rie L-re M-le 1822". Oprawa rękojeści mosiężna, typowa dla szabel lekkiej kawalerii wz. 1822, z obciętymi bocznymi kabłąkami. Głowica owalna, z kapturkiem zwieńczonym kopułką, w której zanitowano trzpień głowni. Trzon rękojeści drewniany, owinięty skórą i oplotem. W szable francuskie wz. 1822 uzbrojone były formowane w latach 1917 - 1918 we Francji szwadrony szwoleżerów przy Armii Polskiej gen. J. Hallera. W szable tego typu, pochodzące z dostaw francuskich, uzbrojone były także w latach 1919 -1939 niektóre pułki kawalerii polskiej, m. in. 8-my i 27-my pułk ułanów. W latach 1927-1930 odpiłowywano obłęki boczne w oprawach rękojeści i likwidowano z pochew dolne pierścienie nośne wraz z koluszkami, co związane było z przystosowywaniem tych szabel do troczenia do polskich siodeł kawaleryjskich (pod lewą trybinką). W połowie lat trzydziestych wycofano je z kawalerii, zastępując szablami polskimi wz. 1934. Szable francuskie zmagazynowano w ośrodkach zapasowych, z których pobrano je dla mobilizowanej w 1939 roku kawalerii. Takim właśnie zmodernizowanym okazem jest oferowany do zakupu egzemplarz szabli.

Bibliografia:
Kwaśniewicz Włodzimierz, Pięć wieków szabli polskiej, Warszawa 1993.