odbitka obcięta wokół płyty z pozostawionymi marginesami 2-3 mm; papier żeberkowy, francuski, osiemnastowieczny (?);
u dołu naniesione ołówkiem: numer inwentarza muzealnego: D.M.N.KCz 902 oraz M.55|III
Akwaforta pochodzi ze zbiorów rodziny książąt Czartoryskich. Była przechowywana w zbiorach Muzeum Czartoryskich.
Akwaforta należy do cyklu Syn marnotrawny, na który składało się 11 rycin.
Jacques Callot, słynny rysownik i grafik, uczył się początkowo rysunku i rytowania u D. Crocqa i C. Henrieta. W latach 1608-1621 przebywał w Rzymie, we Florencji, od 1614 roku na dworze Medyceuszów. Nadal studiował technikę miediorytu, akwaforty, a także architekturę wojskową. Od 1621 roku pracował w Nancy. Twórczość jego obejmuje około 1400 rycin. Były to przede wszystkim przedstawienia rodzajowe, historyczne, religijne, poza tym portrety i widoki. Sławę przyniosły mu serie rycin, w których prezentował w pełni swoją wnikliwość jako obserwator natury i człowieka, mistrzostwo w rysunku, swobodę w posługiwaniu się technikami graficznymi, zwłaszcza akwafortą. Callot po raz pierwszy zastosował twardy werniks.
Jego indywidualny styl jest wyraźnie widoczny zwłaszcza w pełnych humoru przedstawieniach postaci z commedia dellŐarte, a także z życia - żebraków, wędrowców i awanturników.
Akwaforty Callota były po jego śmierci wydawane przez Israela Henrieta, później przez jego spadkobiercę Israela SilvestreŐa, a następnie przez J. Fagnaniego i innych osiemnastowiecznych wydawców paryskich. Komplet płyt po J. Callot przekazywany był sobie kolejno przez wymienionych artystów, aż do momentu, kiedy pojawił się w rękach wydawców Benoit II Audran (1708-1772) i J.F. Daumont (cz. ok. 1740-1775), którzy również korzystali z płyt nadal je wydając.
Oferowana odbitka powstała w połowie XVIII wieku, pochodzi najprawdopodobniej ze stanu V, a więc takiego, kiedy "znikają wszystkie szczegóły i cieńsze kreski kompozycji, (...); odbitki na papierach owerniackich o rozstawie głównych żeber siatki ok. 32 mm i więcej, z filigranami m.in. winne grona i rozbudowane inskrypcje" (cytat z ekspertyzy)
akwaforta wykonana suchą igłą choppe;
płyta 61 x 83 mm;
odbitka obcięta wokół płyty z pozostawionymi marginesami 2-3 mm; papier żeberkowy, francuski, osiemnastowieczny (?);
u dołu naniesione ołówkiem: numer inwentarza muzealnego: D.M.N.KCz 902 oraz M.55|III
Akwaforta pochodzi ze zbiorów rodziny książąt Czartoryskich. Była przechowywana w zbiorach Muzeum Czartoryskich.
Akwaforta należy do cyklu Syn marnotrawny, na który składało się 11 rycin.
Jacques Callot, słynny rysownik i grafik, uczył się początkowo rysunku i rytowania u D. Crocqa i C. Henrieta. W latach 1608-1621 przebywał w Rzymie, we Florencji, od 1614 roku na dworze Medyceuszów. Nadal studiował technikę miediorytu, akwaforty, a także architekturę wojskową. Od 1621 roku pracował w Nancy. Twórczość jego obejmuje około 1400 rycin. Były to przede wszystkim przedstawienia rodzajowe, historyczne, religijne, poza tym portrety i widoki. Sławę przyniosły mu serie rycin, w których prezentował w pełni swoją wnikliwość jako obserwator natury i człowieka, mistrzostwo w rysunku, swobodę w posługiwaniu się technikami graficznymi, zwłaszcza akwafortą. Callot po raz pierwszy zastosował twardy werniks.
Jego indywidualny styl jest wyraźnie widoczny zwłaszcza w pełnych humoru przedstawieniach postaci z commedia dellŐarte, a także z życia - żebraków, wędrowców i awanturników.
Akwaforty Callota były po jego śmierci wydawane przez Israela Henrieta, później przez jego spadkobiercę Israela SilvestreŐa, a następnie przez J. Fagnaniego i innych osiemnastowiecznych wydawców paryskich. Komplet płyt po J. Callot przekazywany był sobie kolejno przez wymienionych artystów, aż do momentu, kiedy pojawił się w rękach wydawców Benoit II Audran (1708-1772) i J.F. Daumont (cz. ok. 1740-1775), którzy również korzystali z płyt nadal je wydając.
Oferowana odbitka powstała w połowie XVIII wieku, pochodzi najprawdopodobniej ze stanu V, a więc takiego, kiedy "znikają wszystkie szczegóły i cieńsze kreski kompozycji, (...); odbitki na papierach owerniackich o rozstawie głównych żeber siatki ok. 32 mm i więcej, z filigranami m.in. winne grona i rozbudowane inskrypcje" (cytat z ekspertyzy)