Izabela Drzewiecka ukończyła studia wyższe na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Instytut Pedagogiczno- Artystyczny w Kaliszu. Edukację z malarstwa odbyła w pracowni profesora Andrzeja Niekrasza. Najbardziej lubi malarstwo akrylowe, olejne oraz akwarele. To przede wszystkim abstrakcje, ale duża część to także motywy roślinne i kwiatowe, pejzaże, portrety. Osobną grupą, są obrazy, do których przywiązuję szczególny sentyment, ponieważ są to prace powstałe na plenerze malarskim we włoskiej Toskanii oraz prace inspirowane tym wyjazdem. Jeśli chodzi o czytelność motywów, stara się nie stawiać i nie podkreślać za każdym razem wyraźnej granicy między abstrakcją a przedstawianiem jakiejś określonej rzeczywistości. W malarstwie ważna jest wolność i wolność wyboru a nie jej ograniczanie i to samo dotyczy tego co przeżywa odbiorca. Każdy z nas ma własne życie i własną prawdę, opartą na przeżyciu. Dokładnie tak samo powstaje obraz. To właśnie przeżycie i wrażenie skłania artystkę do malowania. To, jak odbiera rzeczywistość, jak odbiera kolor, jak przekłada to na język malarski, czyli pracę z farbami i płótnem. Nie naśladuje rzeczywistości tylko wyraża ją, właśnie dlatego, żeby odbiorca miał większą satysfakcję z oglądania i żeby miał większą swobodę w odbiorze autorskich prac. Jeśli trzeba by było określić w skrócie nurt tej sztuki to jest to nurt ekspresyjny oscylujący między abstrakcjonizmem a realizmem ale do realizmu nie zbliżający się. Jednak artystka nie stara się zawsze płynąć z jednym nurtem. Podstawą jest dla niej być wierną sobie, ale też być w relacji z odbiorcami. Zależy jej na tym, aby wzbudzać w widzach pozytywną energię, poczucie ukojenia, wynikające z powiązania naszego życia i naszej natury z przyrodą. Wierzy w to, że obraz, który może podkreślić pewne wrażenia, wzmocnić je, jest w stanie napełnić człowieka mocą i dać energię wynikającą z naturalnej relacji z naturą. Ta harmonia jest nam teraz potrzebna jak nigdy wcześniej. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce i zagranicą.