Pejzaż przedstawia widoczne z oddalenia sylwety drzew na tle zachmurzonego nieba. Kolorystyka obrazu jest stonowana, chłodna, zdominowana przez szarości, błękity, ciemne zielenie i jasne brązy. Farbę naniesiono grubą fakturą, wyraźnie odcinającą się od powierzchni płótna.
Jan Golus, malarz, scenograf. Jeden z najbardziej twórczych i nowoczesnych pod względem koncepcji i kształtu, wybitnych artystów lat trzydziestych. Ukończył Szkołę Rysunkową u prof. J. Kausika; w 1923 r. Wyższe Kursy Pedagogiczne dla Nauczycieli Rysunku u prof. K. Tichego, oraz studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni prof. M. Katarbińskiego. Równocześnie uczył się w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po powrocie ze stypendium we Francji, podjął współpracę ze M. Szczuką i H. Stażewskim w Praesensie. Jego malarstwo charakteryzuje dynamizm, sentyment, szczerość, głęboka, nasycona barwa, w przewadze tonów brunatnych, rozświetlonych maźnięciami błękitów, ugrów i wielorakich czerwieni. Był pejzażystą czułym wobec nastrojów, poddającym się urokowi natury. Wystawiał m.in.: w salonie "Ładu" w Warszawie, Salonie IPS-u, na Wystawie Okręgu Warszawskiego ZPAP, wraz z Grupą "Powiśle" oraz na Międzynarodowej Wystawie Scenografii w Nowym Jorku. Prace artysty w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie oraz MKiS.
Olej, płótno; 81 x 100 cm
Na odwrocie l. g. nalepka: 50 Sylwety Drzew | 1961 | 100x80;
śr. nalepka: Jan Golus | W-wa, Miśliwie[cka? ] | "Sylwety drzew" 1961 | olej, na płótnie fragment nalepki: [Towarzystw]o Wystaw Artystycznych | Plac Małachowskiego 3 | [... ]aniewski | nr leg. [... ] | Golus | ur. [... ]);
na krosnach numery: 49, 107.
Obraz reprodukowany w katalogu Wystawy prac Jana Golusa 1895-1964, lipiec 1967, zorganizowanej przez Związek Polskich Artystów Plastyków. Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Warszawa, "Zachęta", 1967, poz. il. 107.
Pejzaż przedstawia widoczne z oddalenia sylwety drzew na tle zachmurzonego nieba. Kolorystyka obrazu jest stonowana, chłodna, zdominowana przez szarości, błękity, ciemne zielenie i jasne brązy. Farbę naniesiono grubą fakturą, wyraźnie odcinającą się od powierzchni płótna.
Jan Golus, malarz, scenograf. Jeden z najbardziej twórczych i nowoczesnych pod względem koncepcji i kształtu, wybitnych artystów lat trzydziestych. Ukończył Szkołę Rysunkową u prof. J. Kausika; w 1923 r. Wyższe Kursy Pedagogiczne dla Nauczycieli Rysunku u prof. K. Tichego, oraz studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni prof. M. Katarbińskiego. Równocześnie uczył się w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Po powrocie ze stypendium we Francji, podjął współpracę ze M. Szczuką i H. Stażewskim w Praesensie. Jego malarstwo charakteryzuje dynamizm, sentyment, szczerość, głęboka, nasycona barwa, w przewadze tonów brunatnych, rozświetlonych maźnięciami błękitów, ugrów i wielorakich czerwieni. Był pejzażystą czułym wobec nastrojów, poddającym się urokowi natury. Wystawiał m.in.: w salonie "Ładu" w Warszawie, Salonie IPS-u, na Wystawie Okręgu Warszawskiego ZPAP, wraz z Grupą "Powiśle" oraz na Międzynarodowej Wystawie Scenografii w Nowym Jorku. Prace artysty w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie oraz MKiS.