Jeden z najwybitniejszych polskich portrecistów nurtu realistycznego XIX w. Udany debiut na paryskim Salonie w 1852 r. przyniósł mu europejską sławę. Wystawiony wówczas Portret Generała Dembińskiego (bohatera Wiosny Ludów) oraz zaprezentowany publiczności rok później Portret matki spotkały się z uznaniem surowych paryskich krytyków i entuzjazmem samego E. Delacroix. Pochodzący z zamożnej rodziny Rodakowski, odebrał gruntowne wykształcenie prawnicze. Następnie podjął studia artystyczne w pracowniach malarskich u takich mistrzów jak: F. Amerling, J. Danhauser w Wiedniu oraz L. Cogniet w Paryżu. W czasie pobytu w stolicy Francji związany był ze środowiskiem Hôtelu Lambert. Po powrocie do kraju mieszkał w majątku Pałahicze koło Stanisławowa, później we Włoszech, Francji, Lwowie, w majątku Bortniki, Wiedniu i w Krakowie, gdzie pod koniec życia pełnił funkcję dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych. Spuścizna Rodakowskiego jest niewielka, gdyż praca nad każdym obrazem zajmowała artyście dużo czasu. Malował głównie olejami, rzadziej akwarelą. Okazalsze dzieła poprzedzał dziesiątkami szkiców wstępnych. Portrety jego pędzla charakteryzują się klasycznym umiarem i prostą kompozycją. Uwaga widza jest umiejętnie kierowana na twarz i dłonie pogrążonych w zadumie modeli.