„Znajomość wsi, realiów życia ludu – wszystko to osiągnął Tetmajer przez sumienne obserwacje i wczucie się w psychikę chłopów. Był nie tylko – oczywiście z zamiłowań – etnografem, ale przede wszystkim człowiekiem wrośniętym w wieś, znającym świetnie język, obyczaje i tradycje tych, wśród których się obracał. Z ogłoszonych przez niego drukiem fragmentów spostrzeżeń i badań można by złożyć monografię poświęconą Bronowiczom i podkrakowskim wsiom, a przecież to tylko niezbędne studia do płócien pokazujących „bajecznie kolorową” wieś polską.”
J. Dużyk, „Sława Panie Włodzimierzu: opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze”, Warszawa 1972
olej, tektura, 39 × 59 cm
sygn. monogramem wiązanym p. d.: „WT”
na odwrocie nalepka z Salonu Dzieł Sztuki Kazimierza Wojciechowskiego w Krakowie z tytułem obrazu, z datą przyjęcia 1927 r.
„Znajomość wsi, realiów życia ludu – wszystko to osiągnął Tetmajer przez sumienne obserwacje i wczucie się w psychikę chłopów. Był nie tylko – oczywiście z zamiłowań – etnografem, ale przede wszystkim człowiekiem wrośniętym w wieś, znającym świetnie język, obyczaje i tradycje tych, wśród których się obracał. Z ogłoszonych przez niego drukiem fragmentów spostrzeżeń i badań można by złożyć monografię poświęconą Bronowiczom i podkrakowskim wsiom, a przecież to tylko niezbędne studia do płócien pokazujących „bajecznie kolorową” wieś polską.”
J. Dużyk, „Sława Panie Włodzimierzu: opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze”, Warszawa 1972