Studia artystyczne odbył w l. 1883-87 w Monachium w pracowniach J. Brandta i A. Wierusza-Kowalskiego i we wczesnej fazie twórczości pozostawał pod silnym wpływem tych artystów. Malował sceny myśliwskie i rodzajowe oraz obrazy z Tatarami, Kozakami czy Czerkiesami, które przyniosły mu powodzenie na monachijskim rynku sztuki. U schyłku stulecia, pod wpływem młodopolskiego panteizmu, jego zainteresowania przesunęły się w kierunku pejzażu. Rangę Wywiórskiego jako pejzażysty potwierdziły zaproszenia do zespołów tworzących panoramy. Malował partie pejzażowe m.in. Przejścia przez Berezynę, Bema w Siedmiogrodzie, zamówionej dla miasta Warszawy a ostatecznie niezrealizowanej Somosierry i Bitwy pod piramidami. Wywiórski był zdecydowanie naturalistą, jedynie od czasu do czasu pozwalał sobie na eksperymenty formalne. Odniósł sukces komercyjny, a popularność rosła wraz z udziałem w kolejnych panoramach. Jego prace kolekcjonowali przedstawiciele arystokracji, ziemiaństwa i inteligencji: Edward Rejchan, Ignacy Korwin-Milewski, dr Kahanowicz z USA, hr. Edward Raczyński.