Proweniencja:
kolekcja prywatna, Kraków

Bibliografia:
Sterling M., "Jan Stanisławski z 32 reprodukcjami. Monografie artystyczne, t. 9", Nakład Gebethnera i Wolffa, Warszawa 1926.

„Dojrzał je [niebo i obłoki] oczyma nieuprzedzonemi pierwszy Stanisławski. Dostrzegł i oddał zmienną formę obłoku, tajemnicę jego ruchu, prawdę kształtu i prawdę zawisania w powietrzu i posuwania się między niebem a ziemią, i podniósł je do znaczenia dominanty w pejzażu. […] Niebo jest duszą jego pejzażu, a obłoki najdoskonalszem jego zwycięstwem nad tajemnicą natury” – poetycko charakteryzował Mieczysław Sterling.
W historii malarstwa polskiego Jan Stanisławski zapisał się jako wybitny artysta i pedagog. Będąc profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i twórcą tzw. szkoły pejzażu, stał się wychowawcą i mistrzem dla kolejnego pokolenia malarzy (wśród jego uczniów byli m. in. Abraham Neumann, Stanisław Gałek czy Stefan Filipkiewicz). Obrazy Stanisławskiego, zwykle o niewielkim formacie, charakteryzują się głębią lirycznego nastroju. Początkowo malowane realistycznie, ewoluowały w kierunku malarstwa wrażeniowego, opartego na silnie indywidualnym odbiorze natury. Artysta przedstawiał fragmenty krajobrazu. Na pierwszym planie umieszczał często niepozorne kwiaty, bodiaki czy majestatyczne chmury. Przekonywał w ten sposób, że piękno natury tkwi w każdym jej elemencie. Znane w twórczości Stanisławskiego są pejzaże rozległych pól Ukrainy czy pejzaże z Dniestrem. Malowane syntetycznie, nie raz z finezyjnie prowadzoną linią, przesycone były bogactwem kolorystycznym i szczególną wrażliwością na światło. Stanisławski doceniał jego rolę w wydobywaniu plamy barwnej.