Rok 1898 był przełomowy dla twórczości Edwarda Okunia. Tego roku wyjechał wraz z żoną na malowniczą wyspę - Capri. Po kilumiesięcznym pobycie tam, postanowili zamieszkać w Rzymie, a Włochy stały się ich domem na kolejne dwadzieścia lat. Dorobek dawnych włoskich mistrzów, pejzaż śródziemnomorski i tamtejsza kultura miały nieoceniony wpływ na malarstwo Okunia. Pierwszymi efektami pochwalił się w salonie Aleksandra Krywulta już w grudniu 1899 roku. Wystawa cieszyła się ogromnym zainteresowaniem warszawskiej publiczności. Z opisu ekspozycji zamieszczonej przez Zygmunta Sarneckiego w „Tygodniku Ilustrowanym” nr 50 z 9 grudnia 1899 r. wynika, że artysta wystawił wówczas zarówno głośne obrazy (takie jak Za siódmą górą, za siódmą rzeką, czy Sen Paganiniego), jak i studia. Prezentowany obraz został namalowany niedługo po przeprowadzce artysty do Rzymu. Jest prawdopodobne, że rok później znalazł się na wspomnianej wystawie w salonie Krywulta.
Studia modeli z rzymskich ulic choć utrzymane są jeszcze w stylu akademickim, to prezentują cechy swoiste dla twórczości Okunia. Malowane są swobodnie i miękko z charakterystycznym efektem zamglenia. Ujęcie postaci jest fotograficzne, jednak potraktowane z dużą wrażliwością artystyczną. Niebawem, pod wpływem świeckich portretów epoki quattrocenta, Okuń zaczął malować portrety na tle włoskiego pejzażu wraz jego urokliwymi miasteczkami.
Edward Okuń (Wólka Zerzyńska /obecnie Zerzeńska/ k. Warszawy 1872 - Skierniewice 1945) – malarz, rysownik, ilustrator – studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W latach 1891-1893 kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. u Jana Matejki, od 1893 w Monachium u Antona Ažbe, Stanisława Grocholskiego i Szymona Hollosy’ego. Studia uzupełniał w Paryżu. Od roku 1898 stale mieszkał we Włoszech – w Rzymie, a okresowo także w pobliskim Anticoli Corrado, we Florencji, Sorrento, Amalfi i na Capri. W 1914 podróżował do Egiptu. W roku 1921 wrócił do Warszawy, gdzie w latach 1925-1930 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych. Jeszcze kilkakrotnie wyjeżdżał do Włoch (m.in. w 1928, 1937, 1938), a w latach 1927 oraz 1929-1932 jeździł do Jugosławii, gdzie powstał cykl pejzaży Znad Adriatyku - "Jadran". Malował dekoracyjne, stylizowane portrety, idylliczne pejzaże i kompozycje o wątkach fantastycznych i baśniowych, bliskie symbolizmowi i secesji. Często sam projektował ramy do swoich obrazów, traktując je jako integralną część tych dzieł. Był wybitnym twórcą grafiki książkowej; wykonywał ilustracje, winiety, projekty okładek, inicjały i przerywniki, współpracując m.in. z warszawskim pismem „Chimera”.
olej, płótno dublowane
64,9 x 43,3 cm
sygn. l.d.: EOkuń [litera E wpisana w O] ROMA | 1898
Rok 1898 był przełomowy dla twórczości Edwarda Okunia. Tego roku wyjechał wraz z żoną na malowniczą wyspę - Capri. Po kilumiesięcznym pobycie tam, postanowili zamieszkać w Rzymie, a Włochy stały się ich domem na kolejne dwadzieścia lat. Dorobek dawnych włoskich mistrzów, pejzaż śródziemnomorski i tamtejsza kultura miały nieoceniony wpływ na malarstwo Okunia. Pierwszymi efektami pochwalił się w salonie Aleksandra Krywulta już w grudniu 1899 roku. Wystawa cieszyła się ogromnym zainteresowaniem warszawskiej publiczności. Z opisu ekspozycji zamieszczonej przez Zygmunta Sarneckiego w „Tygodniku Ilustrowanym” nr 50 z 9 grudnia 1899 r. wynika, że artysta wystawił wówczas zarówno głośne obrazy (takie jak Za siódmą górą, za siódmą rzeką, czy Sen Paganiniego), jak i studia. Prezentowany obraz został namalowany niedługo po przeprowadzce artysty do Rzymu. Jest prawdopodobne, że rok później znalazł się na wspomnianej wystawie w salonie Krywulta.
Studia modeli z rzymskich ulic choć utrzymane są jeszcze w stylu akademickim, to prezentują cechy swoiste dla twórczości Okunia. Malowane są swobodnie i miękko z charakterystycznym efektem zamglenia. Ujęcie postaci jest fotograficzne, jednak potraktowane z dużą wrażliwością artystyczną. Niebawem, pod wpływem świeckich portretów epoki quattrocenta, Okuń zaczął malować portrety na tle włoskiego pejzażu wraz jego urokliwymi miasteczkami.
Edward Okuń (Wólka Zerzyńska /obecnie Zerzeńska/ k. Warszawy 1872 - Skierniewice 1945) – malarz, rysownik, ilustrator – studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W latach 1891-1893 kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. u Jana Matejki, od 1893 w Monachium u Antona Ažbe, Stanisława Grocholskiego i Szymona Hollosy’ego. Studia uzupełniał w Paryżu. Od roku 1898 stale mieszkał we Włoszech – w Rzymie, a okresowo także w pobliskim Anticoli Corrado, we Florencji, Sorrento, Amalfi i na Capri. W 1914 podróżował do Egiptu. W roku 1921 wrócił do Warszawy, gdzie w latach 1925-1930 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych. Jeszcze kilkakrotnie wyjeżdżał do Włoch (m.in. w 1928, 1937, 1938), a w latach 1927 oraz 1929-1932 jeździł do Jugosławii, gdzie powstał cykl pejzaży Znad Adriatyku - "Jadran". Malował dekoracyjne, stylizowane portrety, idylliczne pejzaże i kompozycje o wątkach fantastycznych i baśniowych, bliskie symbolizmowi i secesji. Często sam projektował ramy do swoich obrazów, traktując je jako integralną część tych dzieł. Był wybitnym twórcą grafiki książkowej; wykonywał ilustracje, winiety, projekty okładek, inicjały i przerywniki, współpracując m.in. z warszawskim pismem „Chimera”.