"Mątwa" Witkacego była inauguracyjnym spektaklem założonego przez Tadeusza Kantora Teatru Cricot 2. Premiera odbyła się 12 maja 1956 roku w Domu Plastyków przy ul. Łobzowskiej 3 w Krakowie. Kostiumy i scenografia były autorstwa Marii Jaremy. "KOSTIUM staje się ruchomą, wyzwoloną formą, traci starą konwencjonalną, śmieszną rolę, posiada własną "anatomię" i symbolikę. W stosunku do żywego organizmu aktora, spełnia nowe zupełnie funkcje, jest rezonatorem i pułapką, uwikłaniem i spotęgowaniem, również hamulcem, może być jego katem i ofiarą, może istnieć obok aktora i stać się przedmiotem jego żonglerki." - pisał Tadeusz Kantor, Metamorfozy. Teksty o latach 1938-1974, Cricoteka, Księgarnia Akademicka, Kraków 2000, s. 147-149)
Maria JAREMA (1908-1958)
Maria Jarema studiowała rzeźbę pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego w ASP w Krakowie w latach 1929-1935. W czasie studiów wstąpiła do "Grupy Krakowskiej" tzw. pierwszej (1933-1937). W latach 30. współpracowała jako aktorka i scenograf w teatrem "Cricot" swego brata Józefa Jaremy i teatrem kukiełkowym Adama Polewki. W 1937 wyjechała do Paryża na Wystawę Światową i przebywała tam przez 4 miesiące. Po wojnie związała się z Grupą Młodych Plastyków, skupioną wokół Tadeusza Kantora, która w 1957 ukonstytuowała się jako nowa (druga) "Grupa Krakowska". W okresie socrealizmu nie brała udziału w oficjalnym życiu artystycznym. Współpracowała jako scenograf z teatrem "Cricot 2" Kantora (1956-1957). W 1957 została laureatką Nagrody m. Krakowa, w 1958 otrzymała nagrodę Towarzystwa Przyjaźni Włosko-Polskiej na XXIX Biennale w Wenecji. Zajmowała się początkowo rzeźbą, po wojnie głównie malarstwem, często łączonym z grafiką (tempera z monotypią). Jej abstrakcyjne kompozycje, eksplorujące problem ruchu i przestrzeni, układają się w cykle ("Postaci", "Wyrazy", "Chwyty", "Penetracje", "Rytmy" i in.). Prace te należą do najważniejszych dokonań polskiej sztuki lat 50., wyprzedzając podobne poszukiwania sztuki kinetycznej i op-artu na świecie. Artystka zajmowała się też scenografią i grafiką użytkową (plakat, ilustracja książkowa i prasowa) oraz publicystyką.
Studium kostiumowe do "Mątwy" S.I. Witkiewicza - 1955-1956, wystawionej przez Tadeusza Kantora w teatrze Cricot 2.
Kredka, gwasz, papier, 24,5 x 14 cm. (obcięty prawy róg papieru).
Na odwrocie szkic kredką postaci, napis Małgorzata oraz potwierdzenie autorstwa przez K. Filipowicza, męża artystki, z 1972 r.
Lit.: "Maria Jarema. Katalog wystawy, listopad 1962", Kraków, Pałac Sztuki, s. 52, poz. 13
"Mątwa" Witkacego była inauguracyjnym spektaklem założonego przez Tadeusza Kantora Teatru Cricot 2. Premiera odbyła się 12 maja 1956 roku w Domu Plastyków przy ul. Łobzowskiej 3 w Krakowie. Kostiumy i scenografia były autorstwa Marii Jaremy. "KOSTIUM staje się ruchomą, wyzwoloną formą, traci starą konwencjonalną, śmieszną rolę, posiada własną "anatomię" i symbolikę. W stosunku do żywego organizmu aktora, spełnia nowe zupełnie funkcje, jest rezonatorem i pułapką, uwikłaniem i spotęgowaniem, również hamulcem, może być jego katem i ofiarą, może istnieć obok aktora i stać się przedmiotem jego żonglerki." - pisał Tadeusz Kantor, Metamorfozy. Teksty o latach 1938-1974, Cricoteka, Księgarnia Akademicka, Kraków 2000, s. 147-149)
Maria JAREMA (1908-1958)
Maria Jarema studiowała rzeźbę pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego w ASP w Krakowie w latach 1929-1935. W czasie studiów wstąpiła do "Grupy Krakowskiej" tzw. pierwszej (1933-1937). W latach 30. współpracowała jako aktorka i scenograf w teatrem "Cricot" swego brata Józefa Jaremy i teatrem kukiełkowym Adama Polewki. W 1937 wyjechała do Paryża na Wystawę Światową i przebywała tam przez 4 miesiące. Po wojnie związała się z Grupą Młodych Plastyków, skupioną wokół Tadeusza Kantora, która w 1957 ukonstytuowała się jako nowa (druga) "Grupa Krakowska". W okresie socrealizmu nie brała udziału w oficjalnym życiu artystycznym. Współpracowała jako scenograf z teatrem "Cricot 2" Kantora (1956-1957). W 1957 została laureatką Nagrody m. Krakowa, w 1958 otrzymała nagrodę Towarzystwa Przyjaźni Włosko-Polskiej na XXIX Biennale w Wenecji. Zajmowała się początkowo rzeźbą, po wojnie głównie malarstwem, często łączonym z grafiką (tempera z monotypią). Jej abstrakcyjne kompozycje, eksplorujące problem ruchu i przestrzeni, układają się w cykle ("Postaci", "Wyrazy", "Chwyty", "Penetracje", "Rytmy" i in.). Prace te należą do najważniejszych dokonań polskiej sztuki lat 50., wyprzedzając podobne poszukiwania sztuki kinetycznej i op-artu na świecie. Artystka zajmowała się też scenografią i grafiką użytkową (plakat, ilustracja książkowa i prasowa) oraz publicystyką.