Obraz był eksponowany na wystawie monograficznej Witolda Wojtkiewicza w Muzeum Narodowym w Krakowie w 1976, reprodukowany w katalogu wystawy (wydanym w 1989) poz. 2, oraz na wystawie "Między ironią a melancholią. Witold Wojtkiewicz 1879-1909", Muzeum Śląskie w Katowicach, maj – lipiec 1999, reprodukowany w katalogu, s. 33.

Malarz, rysownik, grafik ilustrator, wybitny przedstawiciel sztuki przełomu XIX i XX wieku. Początkowo kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u A. Badowskiego i J. Kauzika. W latach 1903 – 1906 kontynuował studia w krakowskiej ASP u L. Wyczółkowskiego, J. Pankiewicza i T. Axentowicza. W 1907 na zaproszenie André Gide`a wyjechał na kilka miesięcy do Paryża, gdzie w Galerie Druet miała miejsce jego pierwsza indywidualna wystawa. W Krakowie Wojtkiewicz związał się z kabaretem literacko-artystycznym "Zielony balonik", od 1905 był członkiem "Grupy Pięciu", należał do TAP "Sztuka" i do Grupy "Zero". Twórczość Wojtkiewicza, nacechowana melancholią, symbolizmem, skłonnością do groteski, zaliczana jest do najwybitniejszych osiągnięć malarstwa młodopolskiego. W jego rysunkach satyrycznych i karykaturach, zamieszczanych m. in. na łamach "Kuriera Świątecznego", "Wędrowca", "Tygodnika Ilustrowanego", Liberum Veto", uwagę zwraca ekspresyjna deformacja sylwetek ludzkich, prowadzona płynną, giętką linią, eksponująca groteskowość i elementy brzydoty.