Rysunek z okresu abstrakcyjnych „rzeźb biologicznych“. Równolegle (od 1962) artystka zaczynała wykorzystywać odlewy fragmentów ciał. Zestawienie dwóch organicznych, obłych form prowadziło do serii „brzuchów“ z drugiej połowy lat 60. Podobne studia rysunkowe znajdują się w katalogu: Zatrzymać życie. Alina Szapocznikow – Rysunki i Rzeźby, red. Józef Grabski, Kraków-Warszawa 2004, kat. 343, 344.

Motywy Skrzydła, Motyla, Martwego ptaka, realizowane w ołowiu albo, jak późniejszy Miąższ, w kamieniu, podobnie jak sprowadzone do pionowej formy biologicznej figury Przechodniów, stanowią świadectwo poszukiwań zamrożonej organiczności. Zanim powstały nowe serie dzieł „organicznych“ z okresu przed śmiercią artystki, ta właśnie grupa prac była triumfem koncepcji sensualności. Abstrakcyjność niektórych z tych prac kontynuowały formy z piaskowca i inkrustowanego gipsu [...].

Tu, w pobliżu twórczości przestrzennej, ogromną rolę spełniają rysunki, inspirujące pomysły dla rzeźb – lecz także w wysokim stopniu suwerenne. Swym rysunkom artystka nadawała sens wielokształtnych organizmów, o naprężeniach wewnętrznych i jakby tętniących krwioobiegiem, zmiennych i silnych w kresce grubej i zcieniającej się, mijającej się wciąż na papierze. Doczekały się one kilku niezależnych od rzeźb wystaw. Rysunki potwierdzały, jak dwuwymiarowość jest też w pewnym sensie, paradoksalnie, sferą kształtowania bytów trójwymiarowych, pełnych wklęśnięć, mrocznych zakamarków i owocowej albo podmorskiej, egzotycznej, jakby biologicznej prężności.
Urszula Czartoryska, Okrutna jasność, [w:] Alina Szapocznikow 1926-1973 Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa 1998, s. 16-17