Malarz zachwycał się barokowa architekturą. Rysunek jest studium z nieznanego motywu obejrzanego podczas jednej z podróży artysty (Chełmno?, Koronowo?).

Leon Wyczółkowski rozpoczął naukę malarstwa od warszawskiej Klasy Rysunkowej w roku 1869. Uczył się kolejno u A. Kamińskiego, R. Hadziewicza i W. Gersona. W latach 1875-1877 studiował u A. Wagnera w monachijskiej akademii, a następnie do roku 1779 u J. Matejki w krakowskiej szkole. Po dwuletnim pobycie we Lwowie wrócił do Warszawy w roku 1881. Dziesięć lat artysta spędził na Ukrainie. Od 1895 roku był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Kilkakrotnie wyjeżdżał zagranicę, między innymi do Paryża, gdzie zetknął się z twórczością impresjonistów. Mieszkał na przemian w Krakowie, Warszawie, a od 1929 roku w Poznaniu. W 1934 roku został profesorem w warszawskiej akademii. Przez jego twórczość przewinęły się bardzo różnorodne tematy. Na początku były to sceny rodzajowe, historyczne, portrety - tworzone pod wyraźnym wpływem swoich doskonałych mistrzów. Na Ukrainie tworzył w plenerze, prześwietlone słońcem sceny ukazujące pracę ludzi. Wyczulił się jako malarz na problem światła i koloru. Potem nastąpił krótki okres symbolizmu. Podsumowaniem jego doświadczeń artystycznych okazała się dalej twórczość pejzażysty. Malował pełne nastroju widoki miast, gór. Nadal tworzył portrety i martwe natury. Do tego dochodzi jego znakomita grafika zebrana w szeregu teki, zawierających widoki drzew, starej architektury, portrety i pejzaże. Malarz został uznany za jednego z najwybitniejszych malarzy polskich przełomu XIX i XX wieku.