Zofia Stryjeńska była nie tylko malarką; zajmowała się również ilustratorstwem, scenografią, kostiumografią oraz wzornictwem przemysłowym. Jej sztuka osadzona była w stylistyce i liniach art deco, jednak ulubioną tematyką artystki została kultura ludowa ówczesnych granic polskich: niejednorodna, barwna, pełna zaskakujących rytuałów i opowieści. Oprócz wizerunków górali podhalańskich, Kurpiów czy mieszkańców Lubelszczyzny, na płótnach Stryjeńskiej znalazły się również mniejszości ukraińska, białoruska oraz żydowska. Wszystkie prace łączył walor ilustracyjny oraz szeroka, wibrująca gama kolorystyczna. „Polskie stroje ludowe” są teką grafik z lat 30-tych XX wieku, prezentującą zróżnicowane kostiumy chłopskie z wielu terenów II Rzeczpospolitej. Litografie oraz szablony kolorowane gwaszem (technika zw. pochoir) z tego cyklu to jeden z najważniejszych projektów graficznych Stryjeńskiej. Teka, wydana w nakładzie 400 egzemplarzy w Nicei (Francja) przez C. Szwedzickiego, jest następstwem studiów artystki w Monachium. Właśnie tam malarka zainteresowała się techniką pochoiru, która była używana przez czasopisma dla kobiet do prezentacji ostatnich krzyków mody. Zofia Stryjeńska postanowiła wykorzystać ją we własnym celu, prezentując tradycyjne stroje ziem polskich zamiast nowoczesnych, światowych krojów. Czy nie dostrzegamy tu jej przewrotnej natury?