Jego płótna stały się kartami enigmatycznych zapisów. Zawsze biegnące poziomymi wersami, niezrozumiałe, więc tajemnicze znaki jego „pisma“ bywają wymienne duże i małe, luźno rozprowadzone w zakłócającym symetrię, chaotycznym zagęszczeniu. [...] Te stale występujące w jego pracach zagęszczenia znaków i plam sugerują głębie przestrzenne i nieustanny ruch. I nie ma to znaczenia wyłącznie formalnego.
[...]
Gdy ktoś uważnie i wnikliwie spróbuje rozszyfrować to, co kryje się za urodą obrazów Tarasina i między strofami jego rozwibrowanych znaków – odkryje bez wątpienia ścisły związek tego malarstwa z naturą, a kiedy sięgnie głębiej jeszcze – rozpozna ontologiczną refleksję artysty dotyczącą podstawowego prawa rządzącego światem. Werbalnie artykułował ją z prostotą:
„W naturze najważniejsze dla mnie jest współistnienie determinacji i przypadku, porządku i chaosu. Natura wolna jest od sztucznych podziałów, nic nie jest samym tylko chosem, ani też nic nie jest samym tylko porządkiem“.
Bożena Kowalska, Wielcy nieobecni. Jan Tarasin (1926-2009) „Sztuka.pl. Rynek Sztuki i Antyków“, październik 2009, s. 14-15