Kształcił się w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni G. Hackla, A. Wagnera i G. Benczura. Studia artystyczne uzupełnił w Paryżu pod kierunkiem E. A. Carolusa-Durana. Eksponował swoje prace na Salonach paryskich. W 1895 r. osiadł na stałe w Krakowie, gdzie objął stanowisko profesora w Szkole Sztuk Pięknych, które piastował do 1934 r. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. Był blisko związany z wiedeńskim środowiskiem artystycznym jako członek Secesji i współpracownik czasopisma "Ver Sacrum". Zdobył uznanie i popularność jako portrecista i twórca scen historycznych. W kompozycjach rodzajowych utrwalał obrzędy i obyczaje Hucułów. Oferowany obraz cechuje typowa dla sztuki Axentowicza perfekcja w stosowaniu techniki pastelowej. Alegoryczny temat przemijania oddany tu został poprzez zestawienie postaci starca o werystycznie ujętej twarzy z postacią młodej kobiety o rysach odpowiadających akademickim kanonom piękna. Symbolikę przedstawienia dopowiada jesienna aura przedstawienia, jaką wprowadza wąska gama zgaszonych brązów, zieleni i szarości. Mocniejsze tony czerwieni, zieleni i błękitu dźwięczą w deseniach chusty przykrywającej włosy pogrążonej w zadumie dziewczyny. Prezentowane dzieło jest wariantem kompozycyjnym pasteli o identycznym tytule eksponowanych na wystawie monograficznej Axentowicza zorganizowanej w 1998 przez Muzeum Narodowe w Krakowie (kat. III 88-90), które datowane są na lata 1930-1935.