"[...] Nie wskrzesisz złud pojących wprzód zachwytem serce moje, nie dla mnie już rumieniec róż i świeżych uczuć zdroje" - ten fragment wiersza Adama Asnyka można potraktować jako motto obrazu "Starość i młodość" Wlastimila Hofmana. Obraz ten wpisuje się w kompozycje symboliczne, będące jednymi z najbardziej charakterystycznych w twórczości artysty. Zestawienie dwóch postaci: starca i dziecka, jest metaforą przemijania i nieustannie toczącego się rytmu życia. Mocno pomarszczona twarz staruszka i jego postać przedstawiona w ciemnej kolorystyce, wyraźnie kontrastuje z jasną karnacją i rumianą twarzą dziecka, które jakby dla potwierdzenia słów wiersza Asnyka, trzyma w palcach rozkwitające dopiero pęki róż. Obraz "Starość i młodość" w interesujący sposób pokazuje nieustannie przewijający się w sztuce i literaturze motyw upływającego czasu.