Nikifor, związany z Krynicą Łemko z pochodzenia, samouk, na wpół analfabeta, malarz-amator, jeden z najwybitniejszych twórców "sztuki naiwnej". Nie posiadł żadnego wykształcenia, ułomność psychiczna i fizyczna utrudniała mu kontakt z otoczeniem. Łącznikiem ze światem zewnętrznym było dla niego malowanie. Jego obrazki powstawały na niedużych formatach zdobytego papieru, kartonikach, opakowaniach, kartkach zeszytowych. Rysował ołówkiem, kredką, malował akwarelą otaczający go świat, wzbogacony osobistą fantazją i przeżyciami. Malował głównie pejzaże architektoniczne trudnych do rozpoznania miasteczek. Fascynowały go dworce i wiadukty; tworzył także portrety i sceny religijne. Przedstawiany przez niego przedmiot obrysowywany był mocnymi konturami, które wypełniał barwnymi plamami. Często podpisywał swoje prace niezrozumiałymi bądź częściowo tylko czytelnymi wyrazami zapisanymi wielkimi literami. Na niepowtarzalność malarstwa Nikifora zwrócił uwagę, jeszcze przed wojną, Jerzy Wolff. W 1947 został ponownie "odkryty" zyskując sławę, uznanie i majątek. Po wojnie został przyjęty do Związku Polskich Artystów Plastyków. Jego prace znajdują się m.in. w Muzeach Narodowych w Krakowie i Warszawie oraz Muzeum Okręgowym w Bielsku-Białej.