Cyprian Kamil Norwid polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz i filozof. Młodość spędził w Warszawie, studiował malarstwo. W 1842 roku wyjechał do Niemiec, a następnie do Włoch, gdzie kontynuował studia plastyczne. W 1849 roku przybył do Paryża, gdzie utrzymywał kontakty z wybitnymi przedstawicielami polskiej i międzynarodowej emigracji (m.in. Fryderykiem Chopinem, Adamem Mickiewiczem, Juliuszem Słowacki, Adamem Jerzym Czartoryskim, Georgem Herweghem, Aleksandrem Hercenem). Zawód miłosny i brak środków do życia spowodowały, że szukał szczęścia w Nowym Jorku. Norwid próbował ale mało skutecznie utrzymywać się z rzeźby i rysunku. W 1854 roku powrócił do Paryża na stałe. W środowisku artystycznym znany był głównie jako deklamator, rysownik i rytownik. W 1868 roku został przyjęty do Société des Artistes. Ciągłe kłopoty finansowe i pogłębiająca się głuchota spowodowały, że w 1877 roku zamieszkał w Zakładzie św. Kazimierza, przytułku dla ubogich polskich weteranów i sierot, gdzie spędził resztę życia. Norwid był dziwakiem i samotnikiem, kontakty z otoczeniem utrudniały mu dodatkowo postępujące kłopoty ze słuchem. Najbardziej aktywną formą jego kontaktów towarzyskich były listy utrzymywał ożywioną korespondencję. Norwid na różne sposoby usiłował uczestniczyć w aktualnym życiu społecznym. Próbował zaangażować się w politykę Hôtel Lambert i w działalność Księży Zmartwychwstańców. Również w twórczości literackiej ciągle podejmował próby dialogu z współczesnymi problemami filozoficznymi, artystycznymi i społecznymi. W centrum jego uwagi znajdował się indywidualny, zwykły, każdy człowiek, ale umieszczony w problematyce uniwersalnej. Norwid był wybitnym poetą, twórcą liryki i poematów, nowelistą i dramaturgiem. Jego poezja jest trudna, intelektualna, aforystyczna, pozbawiona opisowości i melodyjności typowej poezji romantycznej. Operuje skrótem, szczegółem, wielopiętrową metaforą, stosuje zróżnicowaną nieregularną wersyfikację dla podkreślenia puenty.