Wielki, samodzielny talent, nie doceniony za życia. Studiował w Warszawie (pod Chr. Breslauerem), 1867-69 w Monachium w Akademii (klasa Eduarda Schleicha). W Monachium przebywał jeszcze parokrotnie. W kraju krytykowany, chwalony za granicą (w 1874 otrzymał w Londynie złoty medal), zmarł, opuszczony, z głodu. Dzisiaj uważany za jednego z najznakomitszych pejzażystów polskich.

Na odwrocie stara nalepka ramiarni Stefana Dytry w Warszawie. Cały obraz utrzymany w zieleniach z rozsianymi czerwonymi punkcikami strojów kobiecych. Wśród malarzy polskich Malecki wyróżnia się wielkim i samodzielnym talentem, nie docenionym ani za życia, ani później. Mając aspiracje wyłącznie malarskie, a nie treściowe, czy choćby tematyczne, nigdy nie schlebiając publiczności, borykał się z niezrozumieniem, wreszcie nędzą i głodem. Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, następnie w Wiedniu i Monachium. Ostatnio zorganizowana (przez Muzeum Narodowe w Kielcach, na której oraz ten został pokazany) wielka wystawa monograficzna przywraca artyście miejsce, na jakie zasłużył.