Obraz wielokrotnie eksponowany, ostatnio: Kunst der Freith, Nowa Ekspresja lat 80tych, Walcząca, galeria Ku?hlhous, Berlin, 2017.
Absolwent Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stefana Gierowskiego, Jana Tarasina oraz Ryszarda Winiarskiego. Oferowany obraz, namalowany w 1981 roku, stanowi jedno z pierwszych dzieł powstałych w nurcie Nowej Ekspresji. Płótna artysty były prezentowane na wystawach w SARPie oraz Fabryce Norblina gdzie skupiało się środowisko artystyczne lat 80. XX w. dzięki wysiłkom Andrzeja Bonarskiego. Ponadto obrazy Macieja Z. Dowgiałły zostały zaprezentowane w Muzeum Narodowym w Warszawie na prezentacji „Realizm Radykalny - Abstrakcja Konkretna” oraz „Polski Szyk” w warszawskiej Zachęcie. W końcu lat 80. XX w. artysta wyjechał do Nowego Jorku gdzie kontynuował pracę twórczą i rozwijał nowy kierunek w swojej twórczości: futuro barok, wykorzystując do tego rozwiązania z zakresu grafiki komputerowej.
Maciej Z. Dowgiałło wraz z m.in. Wojciechem Tracewskim brał udział w organizowanych w latach 80 XX w. wystawach Nowej Ekspresji, o których Łukasz Gorczyca wypowiadał się następująco: „(...) Wystawy Bonarskiego zagospodarowywały swoistą ziemię niczyją oferując wydarzenia artystyczne całkowicie niezależne od oficjalnej polityki kulturalnej, a zarazem wychodząc ponad środowiskowe getto i łechtające snobistyczne odruchy elit towarzyskich i kulturalnych swoją aurą prawdziwie prywatnej inicjatywy (...) Większość wystaw miała zresztą miejsce w przestrzeniach nie związanych na co dzień ze sztuką współczesną - w pawilonie wystawowym SARPu i w pofabrycznych wnętrzach dawnych Zakładów Norblina, co tym bardziej podkreślało ich swoistą eksterytorialność, wyjątkowość i zjawiskowość. (...)
(...) Niezależność - słowo fetysz, odmieniane w latach 80. przez wszystkie przypadki i eksploatowane zarówno przez politycznie zaangażowane środowiska opozycyjne, jak i młodą scenę muzyczną czy plastyczną, było zgrabnym eufemizmem określającym postawy wolnościowe, emancypacyjne, prodemokartyczne, ale też artystyczną alternatywę wobec kulturowego mainstreamu. Działalność wystawiennicza Bonarskiego wpisywała się więc w ten szeroki społeczny ruch “niezależności” na innej jeszcze, instytucjonalnej płaszczyźnie. Jego wystawy były “niezależne” nie tylko pod względem artystycznym i nie tylko od standardów obowiązujących w środowisku artystycznym, ale przede wszystkim uwolnione od oficjalnych procedur określających zasady organizacji imprez kulturalnych czy ówczesnych przepisów regulujących działalność gospodarczą. (...)”
(Fragmenty wypowiedzi z konferencji zorganizowanej w MSN w Warszawie w dniach: 26-27 września 2011, Odrzucone dziedzictwo. O sztuce polskiej lat 80., Łukasz Gorczyca, Polski szyk i klasa średnia. Działalność wystawiennicza Andrzeja Bonarskiego 1986-1991, Warszawa 2011)
olej, płótno; 137 x 160 cm;
sygn. p. d.: DOWGIAŁŁO;
sygn. i dat. na odwrocie: 1981/ Z. M. DOWGIAŁŁO.
Obraz wielokrotnie eksponowany, ostatnio: Kunst der Freith, Nowa Ekspresja lat 80tych, Walcząca, galeria Ku?hlhous, Berlin, 2017.
Absolwent Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stefana Gierowskiego, Jana Tarasina oraz Ryszarda Winiarskiego. Oferowany obraz, namalowany w 1981 roku, stanowi jedno z pierwszych dzieł powstałych w nurcie Nowej Ekspresji. Płótna artysty były prezentowane na wystawach w SARPie oraz Fabryce Norblina gdzie skupiało się środowisko artystyczne lat 80. XX w. dzięki wysiłkom Andrzeja Bonarskiego. Ponadto obrazy Macieja Z. Dowgiałły zostały zaprezentowane w Muzeum Narodowym w Warszawie na prezentacji „Realizm Radykalny - Abstrakcja Konkretna” oraz „Polski Szyk” w warszawskiej Zachęcie. W końcu lat 80. XX w. artysta wyjechał do Nowego Jorku gdzie kontynuował pracę twórczą i rozwijał nowy kierunek w swojej twórczości: futuro barok, wykorzystując do tego rozwiązania z zakresu grafiki komputerowej.
Maciej Z. Dowgiałło wraz z m.in. Wojciechem Tracewskim brał udział w organizowanych w latach 80 XX w. wystawach Nowej Ekspresji, o których Łukasz Gorczyca wypowiadał się następująco: „(...) Wystawy Bonarskiego zagospodarowywały swoistą ziemię niczyją oferując wydarzenia artystyczne całkowicie niezależne od oficjalnej polityki kulturalnej, a zarazem wychodząc ponad środowiskowe getto i łechtające snobistyczne odruchy elit towarzyskich i kulturalnych swoją aurą prawdziwie prywatnej inicjatywy (...) Większość wystaw miała zresztą miejsce w przestrzeniach nie związanych na co dzień ze sztuką współczesną - w pawilonie wystawowym SARPu i w pofabrycznych wnętrzach dawnych Zakładów Norblina, co tym bardziej podkreślało ich swoistą eksterytorialność, wyjątkowość i zjawiskowość. (...)
(...) Niezależność - słowo fetysz, odmieniane w latach 80. przez wszystkie przypadki i eksploatowane zarówno przez politycznie zaangażowane środowiska opozycyjne, jak i młodą scenę muzyczną czy plastyczną, było zgrabnym eufemizmem określającym postawy wolnościowe, emancypacyjne, prodemokartyczne, ale też artystyczną alternatywę wobec kulturowego mainstreamu. Działalność wystawiennicza Bonarskiego wpisywała się więc w ten szeroki społeczny ruch “niezależności” na innej jeszcze, instytucjonalnej płaszczyźnie. Jego wystawy były “niezależne” nie tylko pod względem artystycznym i nie tylko od standardów obowiązujących w środowisku artystycznym, ale przede wszystkim uwolnione od oficjalnych procedur określających zasady organizacji imprez kulturalnych czy ówczesnych przepisów regulujących działalność gospodarczą. (...)”
(Fragmenty wypowiedzi z konferencji zorganizowanej w MSN w Warszawie w dniach: 26-27 września 2011, Odrzucone dziedzictwo. O sztuce polskiej lat 80., Łukasz Gorczyca, Polski szyk i klasa średnia. Działalność wystawiennicza Andrzeja Bonarskiego 1986-1991, Warszawa 2011)