Wystawiany m.in.:
1911/12 - Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (Salon), Warszawa
1912 - Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Kraków
1916 - XX Wystawa Towarzystwa Artystów Plastyków
"Sztuka", Kraków, Pałac Sztuki.
1920 - XII Międzynarodowa Wystawa Sztuk Pięknych (Biennale) w Wenecji.
Reprodukowany m. in.:
"Sztuka" 1897-1922, Towarzystwo Artystów Polskich "Sztuka", Lwów 1922.
Uczeń Wyczółkowskiego i Malczewskiego, a przede wszystkim - Stanisławskiego: najzdolniejszy i przez mistrza upatrzony na kontynuatora szkoły pejzażowej. Już w 1907 r. Wilhelm Mitarski pisał o nim: "Przybyło naszemu pejzażowi parę typów piękna - Kamocki, Szczygliński." Obdarzył go też epitetem "malarza epickiego", z uwagi na integralny związek sztuki Kamockiego z widokami rodzimymi, zwłaszcza z ziemią krakowską. Najlepsze pejzaże artysty, powstałe w latach 1900-1915, znajdują się niemal bez wyjątku w muzeach (o tym, że są wyjątki, świadczy Słoneczny dzień). "W drugim, znacznie dłuższym lecz słabszym okresie twórczości Kamecki używał jako podobrazia przeważnie tektury. Środki artystyczne uległy uproszczeniu; zarówno bryła jak i przestrzeń jest traktowana płasko (
). W pierwszym okresie twórczości, przypadającym na lata 1900-1915, malował zwykle na płótnie gęstą pastą olejną, którą nakładał obficie, uzyskując efekt konkretnej, materialnej powierzchni malarskiej. W obrazach z tego czasu natężenie światła jest równomierne, a gama barwna niezbyt szeroka - w krajobrazach letnich stosował ciężkie zielenie o niezbyt silnym napięciu walorowym, w zimowych - złotawobłękitne lub szarosine." (Adam J. Błachut, SAP).
olej na płótnie
120 x 180 cm
sygnowany l.d. "S. Kamocki",
na odwrocie na krośnie "S. K."; na krośnie 5 nalepek wystawowych (jedna niemal całkowicie zniszczona), 2 kwity przewozowe oraz napisy
Wystawiany m.in.:
1911/12 - Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych (Salon), Warszawa
1912 - Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Kraków
1916 - XX Wystawa Towarzystwa Artystów Plastyków
"Sztuka", Kraków, Pałac Sztuki.
1920 - XII Międzynarodowa Wystawa Sztuk Pięknych (Biennale) w Wenecji.
Reprodukowany m. in.:
"Sztuka" 1897-1922, Towarzystwo Artystów Polskich "Sztuka", Lwów 1922.
Uczeń Wyczółkowskiego i Malczewskiego, a przede wszystkim - Stanisławskiego: najzdolniejszy i przez mistrza upatrzony na kontynuatora szkoły pejzażowej. Już w 1907 r. Wilhelm Mitarski pisał o nim: "Przybyło naszemu pejzażowi parę typów piękna - Kamocki, Szczygliński." Obdarzył go też epitetem "malarza epickiego", z uwagi na integralny związek sztuki Kamockiego z widokami rodzimymi, zwłaszcza z ziemią krakowską. Najlepsze pejzaże artysty, powstałe w latach 1900-1915, znajdują się niemal bez wyjątku w muzeach (o tym, że są wyjątki, świadczy Słoneczny dzień). "W drugim, znacznie dłuższym lecz słabszym okresie twórczości Kamecki używał jako podobrazia przeważnie tektury. Środki artystyczne uległy uproszczeniu; zarówno bryła jak i przestrzeń jest traktowana płasko (
). W pierwszym okresie twórczości, przypadającym na lata 1900-1915, malował zwykle na płótnie gęstą pastą olejną, którą nakładał obficie, uzyskując efekt konkretnej, materialnej powierzchni malarskiej. W obrazach z tego czasu natężenie światła jest równomierne, a gama barwna niezbyt szeroka - w krajobrazach letnich stosował ciężkie zielenie o niezbyt silnym napięciu walorowym, w zimowych - złotawobłękitne lub szarosine." (Adam J. Błachut, SAP).