Kasper Pochwalski należał do wielopokoleniowego rodu malarzy. Był malarzem, konserwatorem i krytykiem artystycznym. W latach 1917-22 studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u J. Mehoffera oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dzięki uzyskanemu stypendium rządu francuskiego, przez rok kształcił się w Académie Ranson w Paryżu, m.in. u: G. L. Jaunesa, J. Zingga oraz M. Denisa. Po powrocie do kraju wstąpił do Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. Wystawiał w Krakowie, Lwowie, Poznaniu i Warszawie. Był ceniony za dużą łatwość tworzenia. Jego prace są wyciszone i kameralne, o dekoracyjnej, zawiłej kresce i charakterystycznym zestawieniu żółci, cynobru z rozmytym fioletem, granatem i zielenią. Nie uległ nowoczesnym tendencjom artystycznym, pozostając wiernym własnej wizji malarskiej, w której kolor odgrywał pierwszorzędną rolę. Uprawiał przede wszystkim malarstwo pejzażowe i portret, z rzadka martwą naturę, co odróżniało go od większości współczesnych mu malarzy. Jego martwe natury, odmienne od powielanych pastiszów Cézanne`a i Matisse`a, zawierają często pewne treści znaczeniowo-symboliczne uwypuklone odpowiednim doborem przedmiotów.