Ostatni przedstawiciel wileńskiego neoklasycyzmu. W latach 1927-1934 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie u F. Ruszczyca, L. Ślendzińskiego i J. Hoppena. Następnie wrócił do Kalisza. Często malował tematy związane z tym miastem i jego okolicami - ludzi, architekturę i pejzaże, poza tym sceny rodzajowe, martwe natury i portrety. Uczestniczył w kilkunastu wystawach zbiorowych, m.in. przed wojną w Wilnie, miał kilka wystaw indywidualnych. "Wnikliwy obserwator, artysta o szczególnej umiejętności patrzenia, obdarza swoje obrazy raz wyciszonym kolorytem, to znowu barwami zdecydowanymi ale nigdy ostrymi, agresywnymi. Znakomicie operuje światłem" (Judyta Dymkowska-Francuz).
olej na tekturze, 49,8 x 71 cm,
sygnowany p.d. "M. Dobriak. 49.",
na odwrocie kartka z Wystawy obrazów Michała Dobriaka w Muzeum w Kaliszu, II-III 1953.
Ostatni przedstawiciel wileńskiego neoklasycyzmu. W latach 1927-1934 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie u F. Ruszczyca, L. Ślendzińskiego i J. Hoppena. Następnie wrócił do Kalisza. Często malował tematy związane z tym miastem i jego okolicami - ludzi, architekturę i pejzaże, poza tym sceny rodzajowe, martwe natury i portrety. Uczestniczył w kilkunastu wystawach zbiorowych, m.in. przed wojną w Wilnie, miał kilka wystaw indywidualnych. "Wnikliwy obserwator, artysta o szczególnej umiejętności patrzenia, obdarza swoje obrazy raz wyciszonym kolorytem, to znowu barwami zdecydowanymi ale nigdy ostrymi, agresywnymi. Znakomicie operuje światłem" (Judyta Dymkowska-Francuz).