Malarz i grafik, należał do najbardziej utalentowanych pejzażystów żydowskiego pochodzenia ukształtowanych w kręgu Jana Stanisławskiego. W 1892 poznał w Warszwie Samuela Hirszenberga, który skłonił go do podjęcia studiów artystycznych w krakowskiej ASP. W l. 1897-1902 Neuman uczęszczał w Krakowie do pracowni J. Malczewskiego, L. Wyczółkowskiego i J. Stanisławskiego, wraz z mistrzem "małych form pejzażowych" wyjeżdżał na plenery do Zakopanego. W 1900 doskonalił swe umiejętności malarskie w paryskiej Académie Julian. Po studiach osiadł w Krakowie, lecz malarskich motywów nadal poszukiwał w Tatrach, a także w Tyńcu. W okresie 1908-1913 mieszkał w Zakopanem; w 1936 przebywał w Nowym Targu. Lata I wojny światowej spędził w Wiedniu; ok. 1918 wyjechał na trzy lata do Stanów Zjednoczonych. Odbył szereg podróży do Francji, zwiedzał Berlin i Monachium. W okresie 1925-27 nauczał w założonej w Jerozolimie w 1906 przez B. Schatza Szkole Sztuk Pięknych. W 1941 został uwięziony w krakowskim getcie, gdzie zginął zastrzelony przez hitlerowców. Repertuar tematyczny Neumana zdominowały motywy pejzażowe; prócz Stanisławskiego uznawał za swego mistrza J.M. Whistlera. Z początkowego okresu twórczości artysty pochodzi wiele widoków Krakowa, Warszawy i Kazimierza Dolnego. Neuman utrwalał na swych płótnach krajobrazy polskich gór i rozsłonecznione wybrzeża Bretanii. Oferowany obraz należy prawdopodobnie do serii pejzaży namalowanych w Palestynie. W tym okresie w twórczości artysty wpływy malarstwa Jana Stanisławskiego zastąpione zostały dekoratywnym traktowaneim pejzażu, syntetyzowaniem jego planów i obwodzeniem ich miękkim konturem. Pozostała jednak modernistyczna skłonność do oddawania wyrazistego nastroju pejzażu za pomocą efektów luministycznych.