Od lat osiemdziesiątych, we współpracy z programistami komputerowymi, Jan Pamuła tworzył cykle obrazów i grafik, których kompozycja powstawała na bazie ciągłego, permutacyjnego podziału płaszczyzny aż do osiągnięcia efektu rozbudowanej sieci prostokątów. Jest to jeden z pierwszych przykładów wykorzystania w polskiej sztuce programów komputerowych do organizacji przestrzeni obrazu. Praca Pamuły może kojarzyć się z czarno białymi, konceptualnymi obrazami Ryszarda Winiarskiego, które warszawski artysta tworzył na bazie kontrolowanego przez odpowiednie wzory logiczne i matematyczne przypadku. W obrazach Pamuły kreowanych przy użyciu maszyn, przypadkowość została ograniczona nieomal do zera.