Joan Miro maluje proste kształty geometryczne, takie jak gwiazdy, koła i trójkąty. W tym Autoportrecie gwiazdy znajdują się w lewym górnym rogu obrazu i przedstawiają nocne niebo. Trójkąty otaczające okrąg mogą symbolizować słońce. Gwiazdy i słońca wyrażają noc i dzień. Połączenie słońca i gwiazd na tym obrazie reprezentuje stabilnie działający ekosystem. W tym ekosystemie powstaje kolejny centralny punkt obrazu Miro – ryba, czyli w starogreckim języku „ichtys”. Ichtys jest znakiem pierwszych chrześcijan i symbolizuje Jezusa Chrystusa.

W kompozycji Miro umieścił cztery ryby, dwie z nich białe zwrócone w prawo, a drugie dwie, niebiesko – czerwone, w dół. Sposób, w jaki Miro ustawia te ryby, nadaje obrazowi wrażenie ruchu. Aby w pełni zrozumieć przesłanie, które niesie ten obraz powinno znać się słowa Miro: „Wycofałem się w głąb siebie i im bardziej sceptyczny stawałem się wobec tego, co mnie otaczało, tym bardziej zbliżałem się do Boga”. Miro użył tu czerwieni i błękitu łącząc t je białą linią w dwóch różnych miejscach obrazu. Niebieski symbolizuje niebo, a czerwony jako piekło. Niebieskie i czerwone zamieniają się miejscami, jedno znajduje się na górze, a drugie na dole, ale biała linia zawsze je łączy, jak łączą ludzi powiązania religijne. W prawym dolnym rogu obrazu znajduje się postać przypominająca diabła z rogami i dwoma ramionami otaczającymi nasz świat. Miro ukazuje nam osobiste problemy religijne, takie jak rozdarcie między Bogiem a diabłem.

Joan Miró i Ferrà – kataloński malarz, rzeźbiarz i ceramik. Jego dzieła interpretuje się jako przynależące do surrealizmu, jako wyraz powrotu do dzieciństwa i jako „piaskownice dla podświadomości”. Na styl Miró składają się żywe kolory połączone z uproszczonymi formami, kojarzącymi się z rysunkami małego dziecka.