Akwarela powstała w latach 1832-1835, w czasie pierwszego pobytu Piotra Michałowskiego w Paryżu. Tego rodzaju prace artysty cieszyły się wówczas ogromnym powodzeniem, a według współczesnych świadectw, cały Paryż latał za jego końmi: artyści, amatorowie, znawcy, nieznawcy, wszyscy chcą mieć konie „Micalouskiego“, jak go nazywają. Jednym słowem jest to człowiek nadzwyczajny: ma stado w głowie i więcej jeszcze bo sprzedaje swoje konie na wagę złota, czego by z żywymi końmi nie dokazał. 1
Wiele akwarel zakupiono wówczas do Anglii i Ameryki, o tych, które zostały we Francji, pisano, że osoby które je posiadają, nie pozbyłyby się ich za żadną cenę. O swoim powodzeniu Artysta donosił wówczas ojcu: Pokazanie moich robót kilku amatorom, artystom sprawiło, niespodziewany skutek: zastałem już w Paryżu wiele żądań na rysunki moje i nie chcąc się z potrzebnych szkiców ogałacać, musiałem wiele odmówić. Wszyscy znajomi artyści mówią, że wkrótce do wielkiej wziętości dojdę. [...] Trzeba tylko Panu Bogu dziękować za ten niespodziany i pomyślny rezultat i z wytrwałością korzystać z otworzonego pola. 2
Akwarele te jednak rozproszyła po świecie popularność Michałowskiego i dziś znamy tylko niewielką ich liczbę. Cały ów zespół – wedle słów monografisty artysty, Jana K. Ostrowskiego – łączy przemyślana, choć swobodna kompozycja, ścisłe dostosowanie skali figur do kształtu i rozmiarów karty, delikatność plamy barwnej, uzyskanej za pomocą lekkich, krótkich pociągnięć pędzla, wreszcie staranne [...] wykończenie szczegółów. Koloryt jest żywy, jasny, z użyciem przejrzystych błękitów i brązów, uzupełnionych niekiedy plamami czerwieni i żółcieni. Sceny umieszczone są w realnej, ale zazwyczaj szkicowo potraktowanej, przestrzeni, z bielą papieru przebijającą przez delikatny ton tła. Wszystkie akwarele opatrzone są starannie wykaligrafowanymi sygnaturami, nieodmiennie w wersji „P. Michalowski“, która oszczędzała obcemu odbiorcy trudności wynikających ze specyfiki polskiej ortografii. 3
1 cyt. za: n.n. [Celina Michałowska], Piotr Michałowski. Rys życia, zawód artystyczny, działalność w życiu publicznym, Kraków 1911, s. 58-61;
2 cyt. za: J. K. Ostrowski, Piotr Michałowski, Warszawa 1985, s. 136;
3 Ostrowski, j.w. s. 55).
SCENA ULICZNA Z WOŹNICĄ PRZY ZAPRZĘGU ORAZ KOBIETĄ Z OSIOŁKIEM, 1832-1835
akwarela, ślady ołówka, papier
14,6 x 21 cm (w świetle passe-partout)
sygn. p.d.: P. Michałowski
Akwarela powstała w latach 1832-1835, w czasie pierwszego pobytu Piotra Michałowskiego w Paryżu. Tego rodzaju prace artysty cieszyły się wówczas ogromnym powodzeniem, a według współczesnych świadectw, cały Paryż latał za jego końmi: artyści, amatorowie, znawcy, nieznawcy, wszyscy chcą mieć konie „Micalouskiego“, jak go nazywają. Jednym słowem jest to człowiek nadzwyczajny: ma stado w głowie i więcej jeszcze bo sprzedaje swoje konie na wagę złota, czego by z żywymi końmi nie dokazał. 1
Wiele akwarel zakupiono wówczas do Anglii i Ameryki, o tych, które zostały we Francji, pisano, że osoby które je posiadają, nie pozbyłyby się ich za żadną cenę. O swoim powodzeniu Artysta donosił wówczas ojcu: Pokazanie moich robót kilku amatorom, artystom sprawiło, niespodziewany skutek: zastałem już w Paryżu wiele żądań na rysunki moje i nie chcąc się z potrzebnych szkiców ogałacać, musiałem wiele odmówić. Wszyscy znajomi artyści mówią, że wkrótce do wielkiej wziętości dojdę. [...] Trzeba tylko Panu Bogu dziękować za ten niespodziany i pomyślny rezultat i z wytrwałością korzystać z otworzonego pola. 2
Akwarele te jednak rozproszyła po świecie popularność Michałowskiego i dziś znamy tylko niewielką ich liczbę. Cały ów zespół – wedle słów monografisty artysty, Jana K. Ostrowskiego – łączy przemyślana, choć swobodna kompozycja, ścisłe dostosowanie skali figur do kształtu i rozmiarów karty, delikatność plamy barwnej, uzyskanej za pomocą lekkich, krótkich pociągnięć pędzla, wreszcie staranne [...] wykończenie szczegółów. Koloryt jest żywy, jasny, z użyciem przejrzystych błękitów i brązów, uzupełnionych niekiedy plamami czerwieni i żółcieni. Sceny umieszczone są w realnej, ale zazwyczaj szkicowo potraktowanej, przestrzeni, z bielą papieru przebijającą przez delikatny ton tła. Wszystkie akwarele opatrzone są starannie wykaligrafowanymi sygnaturami, nieodmiennie w wersji „P. Michalowski“, która oszczędzała obcemu odbiorcy trudności wynikających ze specyfiki polskiej ortografii. 3
1 cyt. za: n.n. [Celina Michałowska], Piotr Michałowski. Rys życia, zawód artystyczny, działalność w życiu publicznym, Kraków 1911, s. 58-61;
2 cyt. za: J. K. Ostrowski, Piotr Michałowski, Warszawa 1985, s. 136;
3 Ostrowski, j.w. s. 55).