Studia artystyczne odbył w krakowskiej SSP w l. 1895-1899 pod kierunkiem F. Cynka, J. Malczewskiego, J. Unierzyskiego i J. Stanisławskiego. W okresie 1899-1901 doskonalił swe warsztatowe umiejętności w paryskiej École des Beaux-Arts u J. L. Gérôme`a. Od 1901 kontynuował naukę w macierzystej uczelni w pracowni L. Wyczółkowskiego. Należał do Towarzystwa Artystów Czeskich Manes i Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. Był współzałożycielem Grupy Pięciu i Grupy Zero. W prezentowanej kompozycji alegoryczno-symbolicznej przejawiają się wyraziście inspiracje czerpane przez Hofmana ze sztuki Malczewskiego. Na tle syntetycznie ujętego pejzażu artysta przedstawił zadumanego starca i chłopca postaciujących tradycyjny motyw ikonograficzny kolejnych faz życia i wątek przemijania. Werystyczne ujęcie twarzy starca skontrastowane jest z idealistycznym potraktowaniem głowy młodzieńca. Filigranowe postacie mężczyzn, którzy kopią ziemię – umieszczone w tle na zasadzie akompaniamentu – rozbudowują ideę młodzieńczej tężyzny fizycznej i życiowej witalności. Motyw ten można też interpretować jako emanację pamięci starca przywołującego z przeszłości epizod pracowicie spędzonego życia. Linearyzm przedstawienia i subtelny modelunek walorowy postaci pozostają niezmiennymi cechami artystycznego warsztatu Hofmana.