Duński malarz i rysownik. Rozpoczął pracę w Kopenhadze pod kierunkiem P. Ipsena i szybko zdobył popularność dzięki swym sangwinowym portretom. W 1781 r. otrzymał medal na Akademii, dwa lata później wyjechał wraz z bratem do Włoch i Tyrolu, w Mantui studiował freski G. Romano. Kolejne pięć lat spędził w Lubece, następnie przeniósł się do Berlina, gdzie w latach 1787-1792 był profesorem tamtejszej Akademii. Na krótko powrócił do Kopenhagi, po czym osiadł na stałe w Rzymie. Inspirował się Pieśniami Osjana, twórczością Homera, Dantego, Goethego, co widać zwłaszcza w cyklu Argonauci. Podobnie jak Blake czy Füssli, zaludniał swe dzieła mitycznymi bohaterami, czerpiąc chętnie z Iliady. Był prekursorem typowego niemieckiego romantyzmu, łączącego upodobanie do średniowiecza z klasyczną formą. Malował niewiele, obrazy pozostawiał najczęściej na etapie szkicu. Był przede wszystkim rysownikiem. Większość jego prac zakupił Goethe, obecnie zdobią muzeum w Weimarze. Jest jednym z artystów, którzy mieli największy wpływ na technikę Thorwaldsena. Twórczość Carstensa mocno zdeterminowała rozwój niemieckiego malarstwa doby romantyzmu.