Akwarela jest jedną z kompozycji należących do - przewijającego się przez całą niemal twórczość Kwiatkowskiego - wątku historyzującego, o którym szerzej pisała Aleksandra Melbechowska-Luty, monografistka artysty. Wątek ten, dotycząc spraw "nie polskich, ale pojętych ogólnie", wiązał się "z pewnym kręgiem tematów rozpowszechnionych w sztuce francuskiej pierwszej połowy XIX w., z rodzajem zwanym przez Francuzów scene d’histoire anecdotique oraz z osławionym style troubadour. /.../ Zbliżone bardziej
do anegdoty literackiej modnych naówczas romansów niż do gatunku historycznego malarstwa, wiążą się one /.../ z wizją wymarzonych, idealnie pięknych ludzi i pejzaży. Cały ów świat przeszłości wyimaginowanej
i bardzo romantycznej zaludniają istoty przebrane za paziów, dworaków i rycerzy, królewskie dzieci bawiące się w ogrodach, zakochane heroiny, muzykujące damy i trubadurzy".
(A. Melbechowska-Luty, Teofil Kwiatkowski 1809-1891, Wrocław-Warszawa-Kraków 1966, ss. 91, 92)
Kilka podobnych kompozycji, romantycznych scen "przesyconych atmosferą tajemniczą i baśniową" ze zbiorów polskich i francuskich pokazanych zostało w roku 2010 w warszawskim Muzeum Narodowym na dużej wystawie "Chopin i jego malarz Teofil Kwiatkowski". Reprodukowane są w obszernym katalogu: Chopin i jego malarz Teofil Kwiatkowski (1809-1891), MNW, Warszawa 2010, il. na stronach 186-186 oraz 304-307, nr kat. 107, 109, il.
akwarela, gwasz, papier
21,8 x 17,2 cm
sygn. l.d.: T Kwiatkowski
Akwarela jest jedną z kompozycji należących do - przewijającego się przez całą niemal twórczość Kwiatkowskiego - wątku historyzującego, o którym szerzej pisała Aleksandra Melbechowska-Luty, monografistka artysty. Wątek ten, dotycząc spraw "nie polskich, ale pojętych ogólnie", wiązał się "z pewnym kręgiem tematów rozpowszechnionych w sztuce francuskiej pierwszej połowy XIX w., z rodzajem zwanym przez Francuzów scene d’histoire anecdotique oraz z osławionym style troubadour. /.../ Zbliżone bardziej
do anegdoty literackiej modnych naówczas romansów niż do gatunku historycznego malarstwa, wiążą się one /.../ z wizją wymarzonych, idealnie pięknych ludzi i pejzaży. Cały ów świat przeszłości wyimaginowanej
i bardzo romantycznej zaludniają istoty przebrane za paziów, dworaków i rycerzy, królewskie dzieci bawiące się w ogrodach, zakochane heroiny, muzykujące damy i trubadurzy".
(A. Melbechowska-Luty, Teofil Kwiatkowski 1809-1891, Wrocław-Warszawa-Kraków 1966, ss. 91, 92)
Kilka podobnych kompozycji, romantycznych scen "przesyconych atmosferą tajemniczą i baśniową" ze zbiorów polskich i francuskich pokazanych zostało w roku 2010 w warszawskim Muzeum Narodowym na dużej wystawie "Chopin i jego malarz Teofil Kwiatkowski". Reprodukowane są w obszernym katalogu: Chopin i jego malarz Teofil Kwiatkowski (1809-1891), MNW, Warszawa 2010, il. na stronach 186-186 oraz 304-307, nr kat. 107, 109, il.