W 1946 roku studiował w Wyższej Szkole Artystycznej w Katowicach oraz w ASP w Krakowie. Przyjaźnił się z Jerzym Kossakiem i malował w jego pracowni w Kossakówce. W 1974 roku zamieszkał w Wiedniu i został prezesem środowiska polonistycznego "Strzecha". Był pod dużym wpływem Stanisława Kaczora-Batowskiego i Zygmunta Rozwadowskiego. Z okazji 30-tej rocznicy zwycięskiej bitwy pod Wiedniem, namalował olbrzymi obraz pamiątkowy.
Gwar bitwy, szczęk broni, ryk koni, śmierć i zniszczenie wszystko to jest w tym płótnie obrazującym szarżę polskiej jazdy na obóz krzyżacki. Artysta sprawnie buduje napięcie w tym dziele oraz wiernie odtwarza realia średniowiecznej bitwy, wraz z uzbrojeniem rycerzy walczących w bitwie pod Grunwaldem. Centralnymi postaciami są dwaj walczący rycerze: ubrany w zakonny płaszcz Krzyżak oraz zadający mu śmiertelny cios polski rycerz. W tle oprawę dla całej sceny stanowi tuman bitewnego kurzu unoszący się nad walczącymi, co wzmaga grozę całej sceny. Ważną rolę odgrywa również uzupełniający kompozycję obrazu pędzący na spienionym koniu po prawej stronie rycerz herbu Ogończyk. Całość kompozycji mimo ogromnego dynamizmu jest doskonale wyważona, zachwyca precyzją rysunku i żywą kolorystyką. Patrząc na prezentowane dzieło w sposób oczywisty nasuwa się skojarzenie z obrazem Bitwa pod Grunwaldem Jana Matejki z 1878 roku. Porównując obydwa obrazy, należy stwierdzić, że płótno Leszka Piaseckiego wydaje się być próbą bardziej realistycznego odtworzenia bitwy, bez charakterystycznego dla dzieła Matejki patosu i monumentalizmu.