Mimo, że prace Ignacego Zygmuntowicza bardzo często pojawiają się na rynku sztuki i darzone są nieustannym zainteresowaniem, postać ich autora nie jest zbyt dobrze znana. Był samoukiem, chociaż prawdopodobnie kształcił się w pracowni Wojciecha Kossaka. Wiadomo, że brał udział w wystawach m.in.: w Warszawie, Poznaniu, Gdyni, Katowicach, Częstochowie. Uważa się, że jest on tożsamy z Czesławem Wasilewskim. Artysta malował głównie konie w zaprzęgach na tle zimowego krajobrazu. Do częstych motywów jego obrazów należą: sanny, wilki napadające na sanie, powroty z polowania, pędzący pocztylioni, furmani itp. Twórczość Zygmuntowicza jest zdecydowanie inspirowana malarstwem polskich monachijczyków (Józefa Brandta, Józefa Chełmońskiego, Alfreda Wierusza-Kowalskiego) oraz Kossaków.
W pokrytą białym całunem śniegu krainę wkracza z impetem pędzący zaprzęg. Wnosi on w bezkres śnieżnego pustkowia, życie i kolor. Staje się głównym punktem ciężkości konstrukcji płótna. Cwałujące konie o zróżnicowanym umaszczeniu niczym rozpędzony żywioł tratują ziemię, rozbryzgując na boki śnieg. W saniach powożonych przez stangreta zasiada wąsaty szlachcic wraz z małżonką. Całości przedstawienia żywiołowości dodaje sposób malowania opierający się na szerokich, zdecydowanych pociągnięciach pędzla.