Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli szkoły monachijskiej w malarstwie polskim 2. połowy XIX wieku. W początkowym okresie twórczości Wierusz Kowalski chętnie nawiązywał do nurtu malarstwa stimmungowego, z czasem wzbogacił i rozjaśnił koloryt obrazów, zaczął malować swobodniej, często używając szpachli dla podkreślenia efektów fakturalnych gęstej, grubo nawarstwianej farby. Z zamiłowaniem i wielką fantazją podejmował temat pejzażu zimowego. W białej scenerii, często pod nocnym, ciemnobłękitnym niebem, przedstawiał wesołe sanny, polowania, jak również watahy wilków czyhające na zwierzynę.