Estoński malarz-pejzażysta. Malował przede wszystkim zimowe widoki wsi (najczęściej motyw postaci w saniach jadącej przez wieś) oraz pejzaże miejskie, a także kwiaty oraz rzadziej pejzaże morskie. Pochodził z rodziny chłopskiej, w dzieciństwie w wyniku nieszczęśliwego wypadku stał się głuchoniemym. Talent chłopca został dostrzeżony przez miejscowego duchownego Kiryła Jansena, który wysłał go do Petersburskiej Szkoły dla Głuchoniemych. Naukę kontynuował w Szkole Rysunkowej Petersburskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (1898-1901), a następnie w tamtejszej Akademii pod kierunkiem Dmitrija Kardowskiego oraz w pracowni Wilii Repina. Studia ukończył w roku 1909. Od 1907 roku Jegorow brał udział w wystawach pieriedwiżników. Jego prace eksponowane były także na Łotwie, w Anglii, Francji, Finlandii i Danii. Został członkiem Towarzystwa im. A. I. Kuindżi (od 1911), zaś w roku 1948 został uznany zasłużonym artystą Estonii. Prace artysty znajdują się zarówno w Galerii Tretiakowskiej w Moskwie, Muzeach Tallina i Tartu oraz w zbiorach prywatnych.