Siemiradzki, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli akademizmu w sztuce europejskiej, należał do profesorskiego aeropagu najważniejszych europejskich akademii, m.in. rzymskiej, paryskiej, sztokholmskiej, turyńskiej i berlińskiej. Od 1877 r. był tytularnym profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, swej macierzystej uczelni z czasu studiów. Urodzony w Biłhorodzie k. Charkowa pochodził z ziemiańskiej rodziny. W 1864 r. ukończył wydział fizyczno-matematyczny na uniwersytecie charkowskim. Następnie w l. 1864-70 odbył studia w petersburskiej ASP, po czym uzyskał sześcioletnie stypendium zagraniczne. W latach 1870-71 kontynuował naukę w akademii monachijskiej pod kierunkiem Karla von Piloty, po czym przez rok doskonalił swe umiejętności we Florencji, by w 1872 r. osiąść na stałe w Rzymie.
Repertuar tematyczny sztuki Siemiradzkiego był bardzo szeroki i zawsze podporządkowany akademickim rygorom; artysta oddawał się malowaniu antycznych tematów, rzymskich i wczesnochrześcijańskich, zarówno wielkich formatowo, narracyjnie rozbudowanych scen historycznych i religijnych, jak i intymnych, lirycznych w nastroju epizodów z życia codziennego dawnych Rzymian. Malował także pejzaże, obrazy mitologiczne i kompozycje alegoryczne. Na równi z sugestywnym oddawaniem luministycznych efektów uderzała w jego dziełach wirtuozeria w werystycznym odtwarzaniu rozmaitych faktur; artysta perfekcyjnie naśladował zarówno lśnienie szlachetnych kamieni i połyskliwość złotych ozdób jak i delikatność karnacji aktorów przedstawianych scen. Zgodne z akademickimi wymogami umiejętności warsztatowe przejawiają się także w oferowanym dziele należącym do wczesnej fazy twórczości Siemiradzkiego przypadającej na lata 70. Wyobrażenie Salome - dające pretekst do uwypuklenia rysunkowego kunsztu w odtwarzaniu biżuterii - wpisuje się tematycznie w nurt biblijno-rodzajowy (por. "Judyta", repr. Tygodnik Ilustrowany 1876, s. 277). Omawiane dzieło opublikowane zostało w kat. auk. UNICUM (31.03.1996).