W latach 1940-1942 studiował w Szkole Przemysłu Artystycznego pod kierunkiem Ludwika Wojtyczko, Józefa Mehoffera i Andrzeja Jurkiewicza. W okresie 1942-1945 założył z kolegami grupę samokształceniową, do której należeli Andrzej Cybulski, Wojciech Hass, Bronisław Pawlik i Bolesław Kamykowski. W 1945 r. został przyjęty na drugi rok do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tam uczyli go profesorowie Wojciech Weiss, Eugeniusz Eibisch i Ludwik Gradowski. Ukończywszy studia w 1948 r. pełnił funkcję asystenta w pracowni Eibischa, a także w pracowni projektowania graficznego Gradowskiego. Od 1972 r. prowadził własną pracownię na Wydziale Malarstwa. Przeszedłszy wszystkie etapy akademickiej kariery został w 1986 r. mianowany profesorem zwyczajnym. Brał udział w wielu ekspozycjach krajowych i zagranicznych. Pierwszą wystawę indywidualną miał w 1959 r. w Galerii ZPAP w Krakowie. Potem prezentował swą twórczość w Krakowie (1964, 1988, 1990), Warszawie (1974, 1990), Londynie (1991) i Paryżu (1992). Jego malarstwo zostało ukształtowane zgodnie z tradycją nauczania krakowskiej akademii w atmosferze podziwu dla koloryzmu, sztuki Cézanne`a, Bonnarda i Weissa. W repertuarze tematycznym artysty przeważały martwe natury, pejzaże i sceny w ogrodach. We wczesnej fazie twórczości najważniejsze stały się dlań wartości kolorystyczne i luministyczne obrazu. Później dążył do autonomizacji plamy barwnej, do nadania jej szczególnej intensywności, nie przekraczając jednak granic przedmiotowości i nie tracąc bliskiego kontaktu z naturą. Prezentowany obraz należy pod względem ikonograficznym do wyjątkowych dzieł w twórczości Szancenbacha. Uczestniczący w karnawałowym balu tytułowy bohater to Antonio Salieri, włoski kompozytor, kapelmistrz na dworze cesarskim w Wiedniu, nauczyciel Beethovena, Schuberta i Liszta, który wskutek nierównej rywalizacji z Mozartem, został posądzony o otrucie genialnego rywala. Szancenbach oparł swą plastyczną narrację na przepychu rokokowych kostiumów, migotliwości wielobarwnych tkanin, lśnieniu luster i żyrandoli dworskiej sali balowej. Wykreował też aurę tajemniczości, rodzaj emocjonalnego napięcia, oczekiwania na rozwój wydarzeń. Rysy twarzy Salieriego zakrywa częściowo maska, ukrywając zarazem jego zamiary; czy zapraszający młodą damę do tańca mężczyzna w tle to słynny ze swej skłonności do rozrywek Mozart?
olej, płótno, 84,6 x 109,5
sygn. p.d.: Szancenbach
na odwrociu napis: Jan Szancenbach / Salieri / 1989
W latach 1940-1942 studiował w Szkole Przemysłu Artystycznego pod kierunkiem Ludwika Wojtyczko, Józefa Mehoffera i Andrzeja Jurkiewicza. W okresie 1942-1945 założył z kolegami grupę samokształceniową, do której należeli Andrzej Cybulski, Wojciech Hass, Bronisław Pawlik i Bolesław Kamykowski. W 1945 r. został przyjęty na drugi rok do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tam uczyli go profesorowie Wojciech Weiss, Eugeniusz Eibisch i Ludwik Gradowski. Ukończywszy studia w 1948 r. pełnił funkcję asystenta w pracowni Eibischa, a także w pracowni projektowania graficznego Gradowskiego. Od 1972 r. prowadził własną pracownię na Wydziale Malarstwa. Przeszedłszy wszystkie etapy akademickiej kariery został w 1986 r. mianowany profesorem zwyczajnym. Brał udział w wielu ekspozycjach krajowych i zagranicznych. Pierwszą wystawę indywidualną miał w 1959 r. w Galerii ZPAP w Krakowie. Potem prezentował swą twórczość w Krakowie (1964, 1988, 1990), Warszawie (1974, 1990), Londynie (1991) i Paryżu (1992). Jego malarstwo zostało ukształtowane zgodnie z tradycją nauczania krakowskiej akademii w atmosferze podziwu dla koloryzmu, sztuki Cézanne`a, Bonnarda i Weissa. W repertuarze tematycznym artysty przeważały martwe natury, pejzaże i sceny w ogrodach. We wczesnej fazie twórczości najważniejsze stały się dlań wartości kolorystyczne i luministyczne obrazu. Później dążył do autonomizacji plamy barwnej, do nadania jej szczególnej intensywności, nie przekraczając jednak granic przedmiotowości i nie tracąc bliskiego kontaktu z naturą. Prezentowany obraz należy pod względem ikonograficznym do wyjątkowych dzieł w twórczości Szancenbacha. Uczestniczący w karnawałowym balu tytułowy bohater to Antonio Salieri, włoski kompozytor, kapelmistrz na dworze cesarskim w Wiedniu, nauczyciel Beethovena, Schuberta i Liszta, który wskutek nierównej rywalizacji z Mozartem, został posądzony o otrucie genialnego rywala. Szancenbach oparł swą plastyczną narrację na przepychu rokokowych kostiumów, migotliwości wielobarwnych tkanin, lśnieniu luster i żyrandoli dworskiej sali balowej. Wykreował też aurę tajemniczości, rodzaj emocjonalnego napięcia, oczekiwania na rozwój wydarzeń. Rysy twarzy Salieriego zakrywa częściowo maska, ukrywając zarazem jego zamiary; czy zapraszający młodą damę do tańca mężczyzna w tle to słynny ze swej skłonności do rozrywek Mozart?