Wojciech Weiss kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, z przerwami w latach 1890-1899 u J. Matejki, następnie W. Łuszczkiewicza i J. Fałata, L. Wyczółkowskiego. Od 1907 roku prowadził wykłady w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (od 1910 roku jako profesor). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka oraz wiedeńskiej Secesji. Jego twórczość zaliczana jest do najciekawszej części spuścizny polskiego modernizmu.
W 1905 przeniósł się wraz z rodzicami i Ireną do Kalwarii. Była to jego rodzinna arkadia, miejsce wytchnienia od miasta i związanych z nim obowiązków, ale również temat niezliczonych obrazów, w których przedstawiał dom i jego otoczenie, ogród, kalwaryjskie wzgórza. Malowane w Kalwarii pejzaże są unaocznieniem naturalnych zjawisk występujących w przyrodzie. Najważniejsza stała się codzienność, najciekawsze to, co najbliższe i z pozoru banalne. Szkicowość, fragmentaryczny sposób traktowania motywów, kompozycyjne okrojenie, wynikają z przyjętej postawy oraz zainteresowaniem sztuką japońską. Okres ten przypada na dojrzałą twórczość malarza. Panuje w nich atmosfera idyllicznego piękna, miękko modelowanych kształtów, łagodnych przejść tonów barwnych. Emanuje z nich dostojny klasyczny spokój. Pejzaże kalwaryjskie powstawały do końca twórczości Weissa. Najbliżej prezentowanej pracy są: Sad w Kalwarii (Lato) 1915-18, Stare jabłonie, Drzewa w ogrodzie, Jesień. Rodzice pod gruszą.