Pochodzenie - rodzina artystki
Wystawiany
- Alina Szapocznikow, Galerie Florence Huston Brown w Paryżu 11 IV - 6 V 1967, kurator Pierre Restany;
- Instant et Chose, Galeria Aurora w Genewie 7-30 X 1971, kurator Claudine Martin;
- Alina Szapocznikow, 1926-1973, Galeria Sztuki Współczesnej w Warszawie 18 V - 5 VII 1998, kurator Anda Rottenberg;
- Alina Szapocznikow, 1926-1973, Muzeum Narodowe w Krakowie 15 X - 20 XII 1998, kurator Anna Król
Literatura
- Alina Szapocznikow, wstęp Pierre Restany, Galerie Florence Huston Brown w Paryżu, Gallerie Latina Stockholm, Gallerie Marya Copenhague [1967].
- A. Markowska, Tańce dworskie i antypaństwowe, Rocznik "Rzeźba Polska", t. VIII, 1996-1997, Figuracje w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku, Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko 1999, s. 47-60.
- A. Pieńkos, Szapocznikow. Notatnik ontologiczny, "art&Business" 1998, nr 7-8, s. 42-46.
- A. Morawińska, Szapocznikow. Buste éticelant, "Wysokie Obcasy" 2000/2, s. 32.
- J. Gola, Katalog rzeźb Aliny Szapocznikow, Kraków 2001, poz. kat. 338.
Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. W czasie wojny przez dwa lata przebywała w pabianickim getcie, a po jego likwidacji - w getcie łódzkim, w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu, Bergen-Belsen i Teresinie. Po wyzwoleniu, wraz z transportem więźniów trafiła do Pragi. Tam przyjęła obywatelstwo czeskie i nazwisko Sapočnick. W Pradze postanowiła zostać rzeźbiarką. Odbyła praktykę w pracowni O. Velimskiego i naukę w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w pracowni J. Wagnera (1945-1947). W 1947 r. Alina Szapocznikow wyjechała do Paryża. We Francji rozpoczęła studia w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, w pracowni Paula Niclausse`a (1947-1950). W 1949 roku stwierdzono u niej gruźlicę. Musiała przerwać studia; trafiła do szpitala, a następnie do sanatorium. Z tego powodu nigdy nie uzyskała dyplomu. Ten fakt niejako określił charakter jej drogi twórczej: zawsze była daleka od jakiegokolwiek zakademizowania. W 1951 r. powróciła do kraju. Brała udział w wielu socrealistycznych konkursach na spektakularne pomniki. Wymownym przykładem jest tu stworzony w roku 1954 Pomnik Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, ustawiony w Pałacu Kultury i Nauki. Już jednak Ekshumowany, słynne do dziś, traktowane jako rozrachunkowe dzieło z roku 1955, hołd dla L?szló Rajka, węgierskiego działacza zamordowanego w roku 1949, a zrehabilitowanego w czasie odwilży, sygnalizuje zgoła inne tendencje i pola zainteresowań, o czym świadczą choćby same tytuły rzeźb z roku 1958: Maria Magdalena i Pieta`.
Artystka została zaproszona do udziału w międzynarodowych pokazach sztuki polskiej (m.in. w Berlinie, Wiedniu, Indiach); wzięła też udział w Exposition Internationale de la Sculpture Contemporaine w Musée Rodin w Paryżu. W roku 1963 artystka ponownie wyjechała do Paryża i zamieszkała tam na stałe. W 1965 roku zdobyła nagrodę Fundacji Copleya za asamblaż zatytułowany Goldfinger; jej pracę oceniało grono najsłynniejszych artystów XX wieku (Marcel Duchamp, Jean Arp, Max Ernst i Roberto Matta). Stanowiło to odzwierciedlenie rangi Szapocznikow w międzynarodowej hierarchii artystycznej lat sześćdziesiątych. Na początku roku 1969 stwierdzono u A. Szapocznikow raka piersi i poddano operacji (trzy lata później następnej). Artystka do końca nie traciła ironicznego dystansu do samej siebie i swojego nieszczęścia. Dramatycznym dowodem świadomości narastającej choroby i zbliżającej się śmierci są słynne Tumory (Nowotwory), cykl prac inspirowanych rzeczywistym wyglądem guzów i komórek rakowych. Jako jedno z ostatnich dzieł, powstał cykl zatytułowany Zielnik (Herbarium).
Od 1966 roku artystka wykonała liczne odlewy rzeźby, której forma przypomina wysoki kwiat. Na poliestrowej łodydze są osadzone odlewy ust - z jednej strony modelki Arianne, a z drugiej ust Szapocznikow. Wedle podobnego schematu rzeźbiarka powielała "Bouche en marche" w różnych materiałach