Malarka i scenografka. Studiowała w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego (1924-1928), jednocześnie uczęszczała do Konserwatorium Muzycznego. W 1929 roku wstąpiła do utworzonego przez uczniów Pruszkowskiego ugrupowania Szkoła Warszawska i uczestniczyła we wszystkich jego wystawach w kraju i za granicą. W okresie 1934-1936 studiowała scenografię Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Jako scenograf współpracowała z teatrami Nowe Ateneum oraz Polskim w Warszawie, a także Teatrem Nowym w Łodzi tworząc scenografie do przedstawień Leona Schillera, Aleksandra Zelwerowicza czy Edmunda Wiercińskiego. Stworzyła własny, indywidualny styl, zdobywając szerokie uznanie, czego wyrazem jest przyznany jej złoty medal na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 za oprawę plastyczną baletu Baśń krakowska w inscenizacji i układzie choreograficznym Bronisławy Niżyńskiej. Twórczość malarska Roszkowskiej ukształtowała się pod wpływem artystycznych koncepcji Pruszkowskiego, który promował tzw. nowy realizm oparty na opanowaniu solidnego warsztatu oraz odwołujący się do malarstwa mistrzów włoskiego renesansu oraz siedemnastowiecznych Holendrów.