Uczył się u Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Początkowo malował w technice olejnej, później niemal wyłącznie pastelami, tworząc głównie portrety i pejzaże. Zajmował się też projektowaniem witraży, grafiką, rzeźbą, rzemiosłem artystycznym, wykonywał polichromię ścienną, ilustrował i zdobił książki. Inscenizował własne dramaty oraz sztuki innych autorów, projektował kostiumy i dekoracje teatralne. Prowadził katedrę malarstwa dekoracyjnego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był czołową postacią Młodej Polski, uznawanym za autorytet i duchowego wodza swego pokolenia.
W bogatym dorobku twórczości plastycznej Stanisława Wyspiańskiego szczególne miejsce zajmują portrety dziecięce. Krewny artysty, Antoni Waśkowski, pisał we wspomnieniach: "Kochał w dzieciach nie tylko model, kochał każdą ich myśl, każdy uśmiech i smutek, entuzjazm krzyczący i płacz trwożliwy, zachwyt i przerażenie [...] wszystko to najwidoczniej zawsze podpatrywał i notował w pamięci [...] i tę ukochaną i zrozumianą duszyczkę dziecka później zawsze z lubością malował". Portretował najczęściej swoje własne dzieci - Helenkę, Mieczysława i Stasia. Nie brakuje także portretów dzieci osób zaprzyjaźnionych z artystą lub przedstawicieli inteligencji krakowskiej.
Prezentowany rysunek jest niewątpliwie nieznaną dotąd pracą Wyspiańskiego, co w swojej ekspertyzie stwierdza Marta Romanowska powołując się m.in. na charakterystyczną rękę artysty widoczną w niniejszej pracy.
Rysunek przedstawia około dwu-trzyletniego chłopca śpiącego na łóżku. Szybką szkicową kreską, typową właśnie dla Wyspiańskiego, artysta doskonale oddaje dziecięcą pozę. Postać chłopczyka nosi rysy syna artysty – Stasia juniora. Portret powstał około 1903 lub 1904 r.
Na odwrocie znajduje się szkic przedstawiający leżącą postać czytającą książkę. Najprawdopodobniej jest to portret adoptowanego syna artysty – Teodora, którego Wyspiański traktował jak własne dziecko i często portretował. Rysunek, będący szybkim studium, wykonany został ołówkiem i niebieską kredką.