Kształcił się pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego. Od 1905 roku należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Malował sceny rodzajowe, najczęściej o tematyce huculskiej, portrety, kompozycje religijne i batalistyczne. Jego prace odznaczają się dekoracyjnością, intensywnym kolorem i secesyjną linią. Sichulski eksperymentował z wieloma gatunkami sztuki, nie zamykał się w jednym kręgu tematów. Z pasją i artyzmem podchodził do malarstwa olejnego, tworząc wtedy doskonałe arcydzieła takiej miary jak prezentowana praca. Porównywał wtedy te obrazy do muzyki, do czystości dźwięków. Malowany z wielkim sentymentem obraz przyciąga lekkością i wielkim malarskim kunsztem. Szeroko malowany i śmiało budowany kolorem jest świadectwem inspiracji malarstwem impresjonizmu. Sichulskiemu zawsze zależało na temacie, był znakomitym obserwatorem, typem artysty-wzrokowca. Dlatego jego sztuka jest tak rozmaita a realizm przedstawionej sceny tak emocjonalny.