Artysta swoją edukację rozpoczął od studiów na Politechnice Lwowskiej, gdzie uzyskał dyplom inżyniera architekta. Od 1902 roku kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego, a od 1906 studiował w Académie Julian w Paryżu. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz Wiedeńskiej Secesji. Był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1921 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym krakowskiej akademii, a w latach 1925-1928 był dziekanem Wydziału Malarstwa i Rzeźby. Od 1937 był profesorem zwyczajnym malarstwa. Wystawiał na licznych wystawach w kraju i za granicą. W twórczości Jarockiego dominuje tematyka ludowa. Artysta chętnie maluje postaci hucułów, górali podhalańskich i ludzi pracy, jak choćby przedstawionych rybaków. Postaci przedstawia zazwyczaj w charakterystycznych dla nich strojach.

Wiele jego prac znajduje się w muzeach oraz w słynnej Harendzie, zakopiańskiej willi zbudowanej przez młodopolskiego poetę Jana Kasprowicza, teścia malarza.