Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1924-1930) w pracowniach Mieczysława Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego. Uczył się równocześnie grafiki u Władysława Skoczylasa i K. Bartłomiejczyka. Całe życie związany z Kielcami, uczestniczył w pracach Świętokrzyskiego Towarzystwa Miłośników Sztuki. Obrazy Praussa, wykonane techniką olejną, akwarelą, ołówkiem bądź kredką dokumentują najczęściej życie codzienne wsi kieleckiej, jej architekturę przełomu wieków, zmienność krajobrazu, wydarzenia z historii Polski, sceny batalistyczne. Malarstwo Stanisława Praussa pokazuje polską wieś inaczej niż jest ona ukazana w pracach twórców mu współczesnych; artysta nie idealizował obrazu wsi, lecz malował obrazy pełne prostoty i piękna. Uprawiał również ilustrację książkową. Po wojnie zajmował się dydaktyką. Wiele jego prac znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Kielcach. Również malarzem był jego brat bliźniaczy, Stanisław, zmarły w 1967 roku.
Zamek w Mirowie zbudowany został w czasach Kazimierza Wielkiego. Powszechnie przyjmuje się, że właśnie ten władca był fundatorem zamku. Warowny zespół Mirownik przypuszczalnie miał pełnić rolę strażnicy chroniącej zachodnie rubieże Rzeczypospolitej przed najazdem Czechów. W 1489 roku warownię przejął Piotr Myszkowski herbu Jastrzębiec z Przeciszowa. Obiekt był w posiadaniu rodu Myszkowskich przez następne 144 lata, podczas których uległ gruntownej modernizacji i rozbudowie. Podczas Potopu został zniszczony, i choć została on częściowo odbudowany przez swoich właścicieli, to w XVIII wieku ostatecznie popadł w ruinę. Potem była systematycznie rozbierana przez mieszkańców wsi, a jej cząstki posłużyły do budowy domów i drogi. Kolejny dramat wydarzył się w 1937 roku, kiedy zawaliła się południowo-zachodnia ściana prostokątnej wieży. Pierwsze prace sondażowo-remontowe przeprowadzono w latach 1960-62, podczas których zamek odgruzowano i zabezpieczono w formie trwałej ruiny.