Prezentowana praca doskonale wpisuje się w nurt malarstwa młodopolskiego. Rozpaczającego, skrywającego twarz w zgiętym ramieniu, młodzieńca można ustawić w szeregu postaci samotnie pijących absynt w przepełnionych kawiarniach czy zaciszach domowych, błąkających się wśród nocnego miasta kobiet czy szlochających na sofach dziewczyn - licznych obrazów Wojciecha Weissa, Stanisława Bohusza Siestrzeńcewicza, Leona Kamira Kaufmanna czy Zygmunta Andrychiewicza. Zastosowane w obrazie Rozpacz środki formalne - ograniczona gama barwna, zgaszony, matowy koloryt kredki pastelowej - współgrają z nastrojem przedstawionej sceny. Samotność młodego mężczyzny podkreśla ponadto panująca wokół noc, pusta droga biegnąca obok domu i ani skulony pies, ani światełko padające z okna nie łagodzą klimatu dojmującego opuszczenia. Nie znany jest autor tego dzieła - sygnatura uległa osypaniu i stała się nieczytelna. Secesyjna stylistyka malowania długimi, esowatymi pociągnięciami pędzla postaci młodzieńca i psa, zredukowany znacznie koloryt oraz liryczno-emocjonalny nastrój, pozwala przypuszczać, że autorem mógłby być Stanisław Dębicki (1866-1924), który "w większości przypadków nie potrafił się ograniczyć do beznamiętnej relacji o świecie. W pracach (którego) wyczuwa się łatwo nutę sentymentalno-liryczną, zarówno w doborze tematów jak i w charakterystyce podkreślającej zaangażowanie malarza." (P. Łukaszewicz, Stanisław Dębicki 1866-1924, Katalog Muzeum Śląskiego we Wrocławiu, Wrocław 1966, s. 20).