Edward Dwurnik (ur. 19 kwietnia 1943 w Radzyminie) W latach 1963-1970 studiował malarstwo i grafikę w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a także przez 3 lata rzeźbę. Jak uważa przez pierwsze lata studiów na ASP, "nie miał żadnej wizji swojej twórczości". Po zetknięciu się z dziełami Bernarda Buffeta dostrzegł nowe możliwości malarskie, lecz dopiero doświadczenie wystawy Nikifora w 1965 pomogło mu odnaleźć formę wspierającą realizację własnych pomysłów. Od tego wydarzenia rozpoczęła się jego pasja tworzenia. Wtedy też powstały obrazy zaliczane do cyklów malarskich takich jak: Podróże autostopem, Warszawa, Portret. W latach 1970-1971 namalował Drogę (Dziesięć stacji świeckiego ukrzyżowania). Dwurnik uważa, że prawdziwie "swój temat" odnalazł w marcu 1968[1]. Natomiast rozwiązaniem artystycznym, w ujęciu tego problemu, było: budowanie kompozycji wieloelementowych, komplikacja, tworzenie związków między przedmiotami obrazu. Dotychczas namalował ponad 3000 obrazów.
Został nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną "Solidarności" (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992).
Edward Dwurnik (ur. 19 kwietnia 1943 w Radzyminie) W latach 1963-1970 studiował malarstwo i grafikę w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a także przez 3 lata rzeźbę. Jak uważa przez pierwsze lata studiów na ASP, "nie miał żadnej wizji swojej twórczości". Po zetknięciu się z dziełami Bernarda Buffeta dostrzegł nowe możliwości malarskie, lecz dopiero doświadczenie wystawy Nikifora w 1965 pomogło mu odnaleźć formę wspierającą realizację własnych pomysłów. Od tego wydarzenia rozpoczęła się jego pasja tworzenia. Wtedy też powstały obrazy zaliczane do cyklów malarskich takich jak: Podróże autostopem, Warszawa, Portret. W latach 1970-1971 namalował Drogę (Dziesięć stacji świeckiego ukrzyżowania). Dwurnik uważa, że prawdziwie "swój temat" odnalazł w marcu 1968[1]. Natomiast rozwiązaniem artystycznym, w ujęciu tego problemu, było: budowanie kompozycji wieloelementowych, komplikacja, tworzenie związków między przedmiotami obrazu. Dotychczas namalował ponad 3000 obrazów.
Został nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną "Solidarności" (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992).