Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie u K. Stabrowskiego i K. Krzyżanowskiego (ukończył ją w 1909 r.), a następnie w Paryżu, Rzymie i Florencji (do 1914 r.). Malował portrety, pejzaże i martwe natury, w tym kwiaty, a także w okresie międzywojennym obrazy o tematyce historycznej. Jego malarstwo cechował realizm i dekoracyjność. Jego wczesne obrazy są „mocne“ w kolorze, formie, konturze. Z czasem artysta zaczął malować bardziej miękko, często stosując jakby zamglony kontur i wprowadzając delikatniejsze, pastelowe barwy. Zajmował się też rysunkiem, ilustracją książkową, plakatem i witrażem. Przed II wojną światową wystawiał m.in. w warszawskim TZSP, Instytucie Propagandy Sztuki oraz za granicą, np. na Salonie Jesiennym w Paryżu w 1911 r., po wojnie m.in. na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki w Warszawie. W latach 1950-1961 był wykładowcą warszawskiej ASP (od 1956 r. profesorem).
Obrazy m.in. w muzeach w Dreźnie, Krakowie, Warnie, Warszawie i Wiedniu. W Muzeum Regionalnym w Siedlcach jego twórczości poświęcona jest stała ekspozycja.