Swoją edukację rozpoczęła w Wiedniu w prywatnych szkołach Heindricha Strehblowa (od 1901) oraz Franza Hohenberga i Ferdynanda Kruisa (od 1902). Poźniej przeniosła się do Francji, do Paryża gdzie studiowała w latach 1909-1912 w Académie Colarossi oraz Szkole Sztuk Pięknych (École des Beaux Arts). W tym okresie odbywała liczne podróże do Anglii, Belgii, Holandii i Włoch. W Paryżu zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, która udzielała jej licznych wskazówek artystycznych i od której przejęła technikę malarstwa olejnego.
W latach 1909-12 Albinowska studiowała i prowadziła zajęcia w Szkole Rzemiosł Artystycznych (Kunstgewerbeschule) w Wiedniu, po czym powróciła na stałe do Lwowa (1912), gdzie mieszkała nieprzerwanie aż do śmierci. Przez wiele lat pełniła funkcję prezesa Związku Artystów Polskich we Lwowie, brała także udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych: między innymi w Pradze, Paryżu, Nowym Jorku.
We wczesnej twórczości artystki (przed 1920) dominują portrety, a później głównym przedmiotem zainteresowań są kameralne kompozycje przedstawiające martwe natury - różnorodne kwiaty oraz stylowe wnętrza. Jej prace są czasami opisywane jako malowane "w manierze postimpresjonistycznej".
W dwóch wazonach ustawionych w lekkim odchyleniu od linii prostej na stole ułożone zostały kwiaty. Po lewej stronie w wysokim wąskim wazonie czerwone róże, które intensywnie kontrastują swą barwą z szafirowym szkłem naczynia. Obok, w jasnym szerokim pękatym dzbanie zdobionym złotymi nitkami, układają się żółte, niebieskie i fioletowe bratki. Całość, choć przedstawiona na jednolitym, gładkim tle, sprawia wrażenie ekspresyjnej, dynamicznej dzięki palecie barwnej, zróżnicowanej fakturze oraz lekkiemu przesunięciu wazonów w stosunku do siebie.