Studia artystyczne odbył w latach 1900-1908 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Pankiewicza. Jego debiut wystawienniczy miał miejsce w 1899 w Krakowie, gdzie w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych zaprezentował serię pejzaży tatrzańskich. W 1905 został przyjęty do grona członków Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession, zaś w 1908 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Uczestniczył w wystawach Secesji w Berlinie (1904), Monachium (1903, 1907, 1909) i Wiedniu (1905, 1911, 1913), a także w kilku międzynarodowych ekspozycjach, m.in. w Dreźnie (1912), Rzymie (1911) i Wenecji (1905, 1907, 1910, 1914, 1920, 1926). Brał udział w zbiorowych prezentacjach polskiej sztuki w Stanach Zjednoczonych (1906), Londynie (1906), Wiedniu (1908, 1915) i Paryżu (1921). W 1929 został uhonorowany złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu; w 1933 został nagrodzony przez Polską Akademię Umiejętności za całokształt twórczości. Zajmował się pracą pedagogiczną: od 1913 prowadził kurs malarstwa dekoracyjnego w Szkole Przemysłowej w Krakowie, a od 1930 wykładał w macierzystej uczelni, gdzie w 1936 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Indywidualne prezentacje prac artysty odbyły się w Krakowie (1914, 1929, 1933), Warszawie (1920, 1924, 1927, 1933, 1938), Lwowie (1914, 1926), Poznaniu (1926) i Bydgoszczy (1936). W czasie II wojny światowej uczestniczył w ruchu oporu i działalności konspiracyjnej na Węgrzech; aresztowany przez gestapo został osadzony w obozie koncentracyjnym Mauthausen, gdzie zmarł. Mniej znanym motywem obrazów Filipkiewicza są martwe natury i studia kwiatów o wyrafinowanej kolorystyce, powstające w sferze oddziaływania sztuki Pankiewicza ("Kwiaty japońskie i lalki", 1911; "Białe róże", 1919). Dekoracyjność kompozycyjnych układów złożonych z chińskiej porcelany, kwietnych bukietów, biskwitowych figurynek w rokokowych kostiumach i japońskich lalek podnoszą często desenie wiszących w tle, sfałdowanych kotar. Efekt iluzji przestrzennej wprowadzają niekiedy odbicia przedmiotów w tafli zwierciadła i ich refleksy na blacie stołu; z wysmakowaną kolorystyką harmonizuje swobodny dukt pędzla.
Swobodnie malowana martwa natura z odbiciem w lustrze. W centrum kompozycji umieścił artysta wazon z jasnymi różami. Dla przeciwwagi gładkiego pola po prawej stronie, po lewej umieścił cukiernicę delikatnie odmienną w odcieniu błękitu. Odbicia w lustrze i blacie stolika nadają przestrzenności i świeżości całości.
Olej, tektura; 35 x 50 cm
Sygnowany p. d.: Stefan Filipkiewicz
Studia artystyczne odbył w latach 1900-1908 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Pankiewicza. Jego debiut wystawienniczy miał miejsce w 1899 w Krakowie, gdzie w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych zaprezentował serię pejzaży tatrzańskich. W 1905 został przyjęty do grona członków Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession, zaś w 1908 wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Uczestniczył w wystawach Secesji w Berlinie (1904), Monachium (1903, 1907, 1909) i Wiedniu (1905, 1911, 1913), a także w kilku międzynarodowych ekspozycjach, m.in. w Dreźnie (1912), Rzymie (1911) i Wenecji (1905, 1907, 1910, 1914, 1920, 1926). Brał udział w zbiorowych prezentacjach polskiej sztuki w Stanach Zjednoczonych (1906), Londynie (1906), Wiedniu (1908, 1915) i Paryżu (1921). W 1929 został uhonorowany złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu; w 1933 został nagrodzony przez Polską Akademię Umiejętności za całokształt twórczości. Zajmował się pracą pedagogiczną: od 1913 prowadził kurs malarstwa dekoracyjnego w Szkole Przemysłowej w Krakowie, a od 1930 wykładał w macierzystej uczelni, gdzie w 1936 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Indywidualne prezentacje prac artysty odbyły się w Krakowie (1914, 1929, 1933), Warszawie (1920, 1924, 1927, 1933, 1938), Lwowie (1914, 1926), Poznaniu (1926) i Bydgoszczy (1936). W czasie II wojny światowej uczestniczył w ruchu oporu i działalności konspiracyjnej na Węgrzech; aresztowany przez gestapo został osadzony w obozie koncentracyjnym Mauthausen, gdzie zmarł. Mniej znanym motywem obrazów Filipkiewicza są martwe natury i studia kwiatów o wyrafinowanej kolorystyce, powstające w sferze oddziaływania sztuki Pankiewicza ("Kwiaty japońskie i lalki", 1911; "Białe róże", 1919). Dekoracyjność kompozycyjnych układów złożonych z chińskiej porcelany, kwietnych bukietów, biskwitowych figurynek w rokokowych kostiumach i japońskich lalek podnoszą często desenie wiszących w tle, sfałdowanych kotar. Efekt iluzji przestrzennej wprowadzają niekiedy odbicia przedmiotów w tafli zwierciadła i ich refleksy na blacie stołu; z wysmakowaną kolorystyką harmonizuje swobodny dukt pędzla.
Swobodnie malowana martwa natura z odbiciem w lustrze. W centrum kompozycji umieścił artysta wazon z jasnymi różami. Dla przeciwwagi gładkiego pola po prawej stronie, po lewej umieścił cukiernicę delikatnie odmienną w odcieniu błękitu. Odbicia w lustrze i blacie stolika nadają przestrzenności i świeżości całości.