Stanisław Ejsmond był synem Franciszka, również malarza, który był jedynym nauczycielem malarstwa syna. Debiutował w 1910 roku w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i wystawiał tam swoje prace w latach 1910-37, za które zdobył wiele nagród i medali (m.in. w 1932 roku za obraz Róże). W 1929 roku wystawiał w gronie artystów niestowarzyszonych w Poznaniu. Kilkakrotnie zasiadał w sądach konkursowych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, m.in. w 1926 i 1938 roku, a od 1937 roku pełnił różne funkcje w tym Towarzystwie- w 1937-38 zastępcy członka Komitetu i gospodarza wystaw, w 1939- wiceprezesa. 7. IX. 1939 wyjechał z Warszawy wywożąc zbiory Zachęty m.in. Bitwę pod Grunwaldem i Kazanie Skargi Jana Matejki do Lublina, gdzie zginął podczas bombardowania miasta. Stanisław Ejsmond malował głównie kwiaty, martwe natury o motywach łowieckich, portrety, niekiedy obrazy o tematyce fantastycznej. Wykonywał także panneaux dekoracyjne, m.in. dla firm E. Wedel i F. Bohm oraz plakaty propagandowe.